1000
herkesin farklı bir yerinden yanlış şekilde tuttuğu iğrenç sezon. iğrenç olmasının nedeni tabii ki pandemi. seyircisiz maçlar, berbat zeminler, bay haftaları, 50 tane takımlı saçma sapan bir lig. sürekli “çok eğlenceliydi” muhabbeti dönüyor sosyal medyada ama eğlenceli falan değildi. gayet bayık bir sezondu, şimdi düşününce bile daralma geldi.
bir kere bütün takımların kadroları çok kötüydü. normalde 1-2 takımın kadrosu net iyi olur, fark yaratır hani. bu sezon gerçekten tüm takımların kadrosu çok kötüydü. rosier’in ciddi fark yarattığı, bizim taylan’a ve emre kılınç’a falan bel bağladığımız, fenerbahçe taraftarının “cisse değil thiam oynasın” diye yırtındığı bir seneydi işte düşünün kadroları. yetmezmiş gibi o covid, bu covid muhabbetleri… of of.
beşiktaş için çok umutsuz başlayan lig, aboubakar’ın ve ghezzal’in kendilerinden beklenmeyecek derecede mucizevi bir istikrarla oynamaları sonucu hiç beklenmedik bir noktaya gelmişti. aboubakar son 10 hafta satış koyar koymaz da beşiktaş patladı zaten. fenerbahçe bence sezonun hiçbir anında ipi göğüsleyecek bir görüntü vermemişti. biz de sadece ocak-şubat aylarında mostafa’nın ilk geldiği gazla iyi oynasak da genel olarak istikrarsızdık. kasımpaşa’ya şut çekemeden yenilip, içerde bazen yakalayınca 5-6 gol falan atıyorduk. forvetimiz 50 defa değişti sene içinde. falcao, diagne, babel, mostafa, halil… formamız da çok kötüydü bu arada.
bu sezonla ilgili efsanelerden biri de sezonun finali tabii. ilerde genç arkadaşlar okur, efsanelere inanmasınlar diye yazalım. bu sezonun nisan ayından itibaren beşiktaş zirvede tamamen yalnız kalmıştı. biz şubat ve mart’ta tamamen dağılmıştık. fener zaten hep dağınıktı. beşiktaş bir ara puan farkını 8-10’a kadar çıkarmıştı son düzlükte. sonra beşiktaş puan kaybı sarmalına girdi, biz de arada bir kazanmamıza rağmen puan farkı 6’ya düştü. sonra 8 mayıs’ta, bitime 3 hafta kala biz beşiktaş’ı ağırladık. “bari keyfi yenelim de sezonu öyle kapatalım.” diye düşünüyorduk. yendik de. aynı saatlerde fenerbahçe de ankaragücü deplasmanından son saniye atılan gol ile galip çıkmıştı. yanlış anlamayın kimsenin bir beklentisi yoktu. beşiktaşlılar çok üzgün değildi, biz de çok mutlu değildik. derbi galibiyetidir neticede, kafasındaydık. puan farkı 3’e inmişti ama 2 maçta kapanacağını pek sanmıyorduk çünkü averaj farkı da vardı ve ikili averaj eşitti. asıl önemli olan da şu: biz 3. sıradaydık. 2. fenerbahçe idi. onların da çok beklentisi yoktu. 3 gün sonra 11 mayıs’ta acayip bir akşam yaşandı. beşiktaş evinde karagümrük’e, fenerbahçe evinde sivas’a yenildi. biz denizli’yi deplasmanda 4-1 yendik. yani bir anda beşiktaş ile puanları eşitleyip, averajı da nispeten azalttık. bunun yanında fenerbahçe de evinde bitime 1 maç kala lider olma fırsatını tepti.
son hafta beşiktaş göztepe deplasmanındaydı, biz de evimizde malatya’yı ağırlıyorduk. beşiktaş’ın tek farklı kazanması durumunda 4 fark atmamız gerekiyordu yanlış hatırlamıyorsam. o dönemki kadroyla da öyle pek kolay iş değildi. belhanda’yı da sene içinde yollamıştık. gereken farkı sağlayamadık ve beşiktaş şampiyon oldu.
yani beşiktaşlıların anlattığı bir bir “winner-loser” durumu yok. tamamen kendi ahmaklıklarından tarihi bir travma yaşayacaklardı az kalsın. fenerbahçelilerin anlattığı gibi “kadıköy’deki sivas maçında şampiyonluk kaçtı.” gibi bir durum asla yok. zaten şampiyonluk o sezon hiçbir zaman fenerbahçe’nin elinde olmadı. hikaye o iş. bizim için de asla travma falan olacak bir sezon değildi. olsaydı, finalde bir mucize olmuş olacaktı. yoksa biz zaten mart, nisan aylarında berbat durumdaydık ve şampiyonluk defterini kapatmıştık. içerde sivas ve trabzon ile zar zor berabere kalıp, rize’den 4 gol falan yemiştik. düşünün yani. hocayla da yönetimin ilişkisi çok çok kötüydü.
kısacası bence herkesin farklı ve yanlış şekilde efsaneleştirdiği bir final oldu. bu sezona pek üzülmedim. aklıma bile gelmiyor açıkçası. ben asıl 19/20’de çok üzülmüştüm. fatih hoca önderliğinde takım muazzam top oynarken pandemi ile her şey tepetaklak oldu. beşiktaş ve fenerbahçe yarışta bile değildi. o sezon pandemi çıkmasa kesinlikle şampiyonduk ve 3 sezon üst üste olacaktı.
bir kere bütün takımların kadroları çok kötüydü. normalde 1-2 takımın kadrosu net iyi olur, fark yaratır hani. bu sezon gerçekten tüm takımların kadrosu çok kötüydü. rosier’in ciddi fark yarattığı, bizim taylan’a ve emre kılınç’a falan bel bağladığımız, fenerbahçe taraftarının “cisse değil thiam oynasın” diye yırtındığı bir seneydi işte düşünün kadroları. yetmezmiş gibi o covid, bu covid muhabbetleri… of of.
beşiktaş için çok umutsuz başlayan lig, aboubakar’ın ve ghezzal’in kendilerinden beklenmeyecek derecede mucizevi bir istikrarla oynamaları sonucu hiç beklenmedik bir noktaya gelmişti. aboubakar son 10 hafta satış koyar koymaz da beşiktaş patladı zaten. fenerbahçe bence sezonun hiçbir anında ipi göğüsleyecek bir görüntü vermemişti. biz de sadece ocak-şubat aylarında mostafa’nın ilk geldiği gazla iyi oynasak da genel olarak istikrarsızdık. kasımpaşa’ya şut çekemeden yenilip, içerde bazen yakalayınca 5-6 gol falan atıyorduk. forvetimiz 50 defa değişti sene içinde. falcao, diagne, babel, mostafa, halil… formamız da çok kötüydü bu arada.
bu sezonla ilgili efsanelerden biri de sezonun finali tabii. ilerde genç arkadaşlar okur, efsanelere inanmasınlar diye yazalım. bu sezonun nisan ayından itibaren beşiktaş zirvede tamamen yalnız kalmıştı. biz şubat ve mart’ta tamamen dağılmıştık. fener zaten hep dağınıktı. beşiktaş bir ara puan farkını 8-10’a kadar çıkarmıştı son düzlükte. sonra beşiktaş puan kaybı sarmalına girdi, biz de arada bir kazanmamıza rağmen puan farkı 6’ya düştü. sonra 8 mayıs’ta, bitime 3 hafta kala biz beşiktaş’ı ağırladık. “bari keyfi yenelim de sezonu öyle kapatalım.” diye düşünüyorduk. yendik de. aynı saatlerde fenerbahçe de ankaragücü deplasmanından son saniye atılan gol ile galip çıkmıştı. yanlış anlamayın kimsenin bir beklentisi yoktu. beşiktaşlılar çok üzgün değildi, biz de çok mutlu değildik. derbi galibiyetidir neticede, kafasındaydık. puan farkı 3’e inmişti ama 2 maçta kapanacağını pek sanmıyorduk çünkü averaj farkı da vardı ve ikili averaj eşitti. asıl önemli olan da şu: biz 3. sıradaydık. 2. fenerbahçe idi. onların da çok beklentisi yoktu. 3 gün sonra 11 mayıs’ta acayip bir akşam yaşandı. beşiktaş evinde karagümrük’e, fenerbahçe evinde sivas’a yenildi. biz denizli’yi deplasmanda 4-1 yendik. yani bir anda beşiktaş ile puanları eşitleyip, averajı da nispeten azalttık. bunun yanında fenerbahçe de evinde bitime 1 maç kala lider olma fırsatını tepti.
son hafta beşiktaş göztepe deplasmanındaydı, biz de evimizde malatya’yı ağırlıyorduk. beşiktaş’ın tek farklı kazanması durumunda 4 fark atmamız gerekiyordu yanlış hatırlamıyorsam. o dönemki kadroyla da öyle pek kolay iş değildi. belhanda’yı da sene içinde yollamıştık. gereken farkı sağlayamadık ve beşiktaş şampiyon oldu.
yani beşiktaşlıların anlattığı bir bir “winner-loser” durumu yok. tamamen kendi ahmaklıklarından tarihi bir travma yaşayacaklardı az kalsın. fenerbahçelilerin anlattığı gibi “kadıköy’deki sivas maçında şampiyonluk kaçtı.” gibi bir durum asla yok. zaten şampiyonluk o sezon hiçbir zaman fenerbahçe’nin elinde olmadı. hikaye o iş. bizim için de asla travma falan olacak bir sezon değildi. olsaydı, finalde bir mucize olmuş olacaktı. yoksa biz zaten mart, nisan aylarında berbat durumdaydık ve şampiyonluk defterini kapatmıştık. içerde sivas ve trabzon ile zar zor berabere kalıp, rize’den 4 gol falan yemiştik. düşünün yani. hocayla da yönetimin ilişkisi çok çok kötüydü.
kısacası bence herkesin farklı ve yanlış şekilde efsaneleştirdiği bir final oldu. bu sezona pek üzülmedim. aklıma bile gelmiyor açıkçası. ben asıl 19/20’de çok üzülmüştüm. fatih hoca önderliğinde takım muazzam top oynarken pandemi ile her şey tepetaklak oldu. beşiktaş ve fenerbahçe yarışta bile değildi. o sezon pandemi çıkmasa kesinlikle şampiyonduk ve 3 sezon üst üste olacaktı.
