1
leipzig ile hazırlık maçı yapıyoruz. sahaya çıkan kadrodan, sinan, yunus ve kaleci ismail’in korktukları o kadar belli oluyor ki korktuklarını tv’den ben hissediyorum. öncelikle korkudan konsantre olamıyorlar. konsantre olamadıklarından rakibe basma, rakip üzerinde psikolojik baskı kurma ve ele geçen fırsatları iyi kullanma gibi bir düşünceleri olmuyor. halbuki maça çıkan her futbolcu, rakibi yenmek üzere kurgulanmak ve odaklanmak zorundadır. yenilgiyi peşinen kabul etmek çok yanlış.
bu üç isim altyapıdan çıkan genç futbolcularımız. dolayısıyla korkmaları normal diye düşünenler olabilir ama ben öyle düşünmüyorum. hata yapabilirler genç olduklarından hoş görebilirim ama korkmalarını ve konsantre olmamalarını hoş görmem, hoş göremem. çünkü bu üç ismin de diğer gençlerin de yeteneklerine sonuna kadar güveniyorum. bu sözlükte altyapıdan çıkan futbolculara en fazla güven duyan, teşvik eden, süre almalarını isteyen yazarlardan biriyim. sahada korktuklarını hissettiğim zaman moralim bozuluyor. çünkü bazıları yaptıkları hataları ve düşük mücadelelerini yeteneksizliklerine ve yetersizliklerine bağlayabilirler. halbuki ben çok net görüyorum ki rakipten korktukları için konsantre olamıyor ve mücadeleyi başlamadan bırakıyorlar ve hata yapıyorlar.
özellikle yunus ve atalay’dan çok ümitliyim ancak mücadele güçlerini artırmalılar, cesur ve etkili olmalılar. şu anda hemen rakipleri üzerinde psikolojik baskı yaratmalarını beklemiyorum ama en azından rakiplerin psikolojik baskısı altında da kalmamalılar. sinan gümüş ise ben yedeğim, ilk onbir değilim diye bağırıyor. çok üzücü tabi sinan için.
ikinci yarı korkmadan mücadele eden gençler görmek istiyorum sahada. inşaallah görürüm onları.
(bkz: 12 ocak 2019 rb leipzig galatasaray maçı)
bu üç isim altyapıdan çıkan genç futbolcularımız. dolayısıyla korkmaları normal diye düşünenler olabilir ama ben öyle düşünmüyorum. hata yapabilirler genç olduklarından hoş görebilirim ama korkmalarını ve konsantre olmamalarını hoş görmem, hoş göremem. çünkü bu üç ismin de diğer gençlerin de yeteneklerine sonuna kadar güveniyorum. bu sözlükte altyapıdan çıkan futbolculara en fazla güven duyan, teşvik eden, süre almalarını isteyen yazarlardan biriyim. sahada korktuklarını hissettiğim zaman moralim bozuluyor. çünkü bazıları yaptıkları hataları ve düşük mücadelelerini yeteneksizliklerine ve yetersizliklerine bağlayabilirler. halbuki ben çok net görüyorum ki rakipten korktukları için konsantre olamıyor ve mücadeleyi başlamadan bırakıyorlar ve hata yapıyorlar.
özellikle yunus ve atalay’dan çok ümitliyim ancak mücadele güçlerini artırmalılar, cesur ve etkili olmalılar. şu anda hemen rakipleri üzerinde psikolojik baskı yaratmalarını beklemiyorum ama en azından rakiplerin psikolojik baskısı altında da kalmamalılar. sinan gümüş ise ben yedeğim, ilk onbir değilim diye bağırıyor. çok üzücü tabi sinan için.
ikinci yarı korkmadan mücadele eden gençler görmek istiyorum sahada. inşaallah görürüm onları.
(bkz: 12 ocak 2019 rb leipzig galatasaray maçı)
