456
yaşım 27. tüm gençliğim böyle geçti. bir 5 sene daha böyle geçecek ve geçtikten sonra ben artık genç olmayacağım. mevcut ekonomik durum ve demografik yapıda bir hayat kurmaya cesaretim yok. geleceğe dair bir planım, hayalim, umudum yok. gidecek başka bir yerim yok. sadece normal bir gündemi olan bir ülkede yaşamak istiyordum, belli ki bunun gerçekleşme ihtimali de yok. sonuna kadar kutuplaştırılmış bir ülkede %52’ye kaybeden %48’den biriyim. kendimi buraya ait hissetmek istiyorum ama hissedemiyorum. başka bir yere ait olamayacağımı da biliyorum.
öylesine bir hayat, tavşan boku gibi kimseye karışmadan yaşayıp bir gün ölüp gideceğim. bunun ne kadarından ben sorumluyum, ne kadarı bana yaşattırılıyor bilmiyorum. umarım benim sorumluluğum daha fazladır.
sözlükte siyasi meselelere girme taraftarı değilim ama anonim olduğum tek sosyal platform burası, içimi dökmek istedim. gerçi sadece normal bir gündemi olan ülkede yaşamak istemek siyasi bir talep midir bilmiyorum. kafa şişirdiysem özür dilerim.
öylesine bir hayat, tavşan boku gibi kimseye karışmadan yaşayıp bir gün ölüp gideceğim. bunun ne kadarından ben sorumluyum, ne kadarı bana yaşattırılıyor bilmiyorum. umarım benim sorumluluğum daha fazladır.
sözlükte siyasi meselelere girme taraftarı değilim ama anonim olduğum tek sosyal platform burası, içimi dökmek istedim. gerçi sadece normal bir gündemi olan ülkede yaşamak istemek siyasi bir talep midir bilmiyorum. kafa şişirdiysem özür dilerim.
