65
19 mayıs 2024 galatasaray fenerbahçe maçı sonrası olsa daha eğlenceli olurdu, konya maçından sonra ise daha anlamlı olacak. artık buna eminim. çünkü neyle savaştığımızı hatırladık.
fenerbahçe'nin nisan ayında paraşütsüz düşmesi, bizim ocak ayından beri kazanıyor olmamız, bir anda puan farkının 6'ya çıkması ve fenerbahçe'nin dahi ligi bırakıp tamamen kendi iç siyasetine odaklanması hatta bizim de aynı şekilde davranmamız sonucu sanki önemini yitirmişti. herkeste bir ''galatasaray oldu işte.'' havası vardı. biz dahil. belki de fenerbahçe'yi yenip 3-5 şarkı çalıp, stant açıp yalandan bir kutlama yapacaktık. sanki bir değeri yokmuş gibi, çok normal bir sezonda şampiyon olmuşuz gibi. çünkü 1 aydır bunu gördük. herkesi katarak söylüyorum. bir anda herkesin galatasaray güzellemeye başlaması, herkesin objektif ayaklarına yatması... fenerbahçe camiası bile kendi kimliğini unutup uslu uslu oturmaya başlamıştı.
aslında dün hepsinin ne halt olduğunu hatırladık. ali koç'un, ismail kartal'ın, futbolcularının, taraftarının, medyasının... nasıl hemen değersizleştirmeye başladılar hikayeyi? hep bir ağızdan ''fenerbahçe, şampiyonluğun gazını kaçırdı.'' söylemleri. düşük zekalarıyla aynı şeyleri tekrarlayarak bunu gerçekmiş gibi yansıtma çabaları. muslera'nın kupayı kaldırışını yangınlar içinde izlemeyecekmiş gibi tavırları...
gerçekten nasıl bir şeye karşı şampiyon olacağımızı, kimlerin üzüleceğini, delireceğini o kadar iyi hatırladık ki bence. bu açıdan çok iyi oldu. yok rekormuş, şuymuş, buymuş derken şampiyonluğun sadece eğlenceli kısmını konuşmaya başlamıştık gevşek bir şekilde. kinimizi hatırladık. kimlere sike sike ''şampiyon cimbom'' yazdıracağımızı hatırladık. şimdilik aldığınız bu oyuncakla 1 hafta oynayın amk. 1 hafta sonra yer gök sarı kırmızı sizin için allah'ın izniyle. göt yangını içinde, ''biz kazandıktan sonra şampiyon olsalar ne olur'' maskenizle izleyeceksiniz o görüntüleri. 30 yıldır olduğu gibi. sonra çocuklarınıza anlatırsınız ''ama biz de onları yendik'' diye.
yakındır.
fenerbahçe'nin nisan ayında paraşütsüz düşmesi, bizim ocak ayından beri kazanıyor olmamız, bir anda puan farkının 6'ya çıkması ve fenerbahçe'nin dahi ligi bırakıp tamamen kendi iç siyasetine odaklanması hatta bizim de aynı şekilde davranmamız sonucu sanki önemini yitirmişti. herkeste bir ''galatasaray oldu işte.'' havası vardı. biz dahil. belki de fenerbahçe'yi yenip 3-5 şarkı çalıp, stant açıp yalandan bir kutlama yapacaktık. sanki bir değeri yokmuş gibi, çok normal bir sezonda şampiyon olmuşuz gibi. çünkü 1 aydır bunu gördük. herkesi katarak söylüyorum. bir anda herkesin galatasaray güzellemeye başlaması, herkesin objektif ayaklarına yatması... fenerbahçe camiası bile kendi kimliğini unutup uslu uslu oturmaya başlamıştı.
aslında dün hepsinin ne halt olduğunu hatırladık. ali koç'un, ismail kartal'ın, futbolcularının, taraftarının, medyasının... nasıl hemen değersizleştirmeye başladılar hikayeyi? hep bir ağızdan ''fenerbahçe, şampiyonluğun gazını kaçırdı.'' söylemleri. düşük zekalarıyla aynı şeyleri tekrarlayarak bunu gerçekmiş gibi yansıtma çabaları. muslera'nın kupayı kaldırışını yangınlar içinde izlemeyecekmiş gibi tavırları...
gerçekten nasıl bir şeye karşı şampiyon olacağımızı, kimlerin üzüleceğini, delireceğini o kadar iyi hatırladık ki bence. bu açıdan çok iyi oldu. yok rekormuş, şuymuş, buymuş derken şampiyonluğun sadece eğlenceli kısmını konuşmaya başlamıştık gevşek bir şekilde. kinimizi hatırladık. kimlere sike sike ''şampiyon cimbom'' yazdıracağımızı hatırladık. şimdilik aldığınız bu oyuncakla 1 hafta oynayın amk. 1 hafta sonra yer gök sarı kırmızı sizin için allah'ın izniyle. göt yangını içinde, ''biz kazandıktan sonra şampiyon olsalar ne olur'' maskenizle izleyeceksiniz o görüntüleri. 30 yıldır olduğu gibi. sonra çocuklarınıza anlatırsınız ''ama biz de onları yendik'' diye.
yakındır.
