psikolojik açıdan çok önemli bir galibiyet aldığımız derbi.
biraz arabesk gelebilir ama o yıllarda fenerbahçeli olmak daha kolaydı. ortamlarda aldığın derbi galibiyetleriyle övünmesi olsun, 2003 yılından beri ligde bir istisna dışında
* hep ilk iki içerisinde olup o periyotta şampiyonluk üstünlüğü olsun veya statı ve kadro zenginliği olsun, adamların kozu boldu. biz araya bazı güzel ve tarihi anılar serpiştirsek de onların domine ettiğini kabul etmek gerekiyordu ve bu şahsen zor geliyordu. üstüne üstlük bir önceki sezon
* rezil bir performansla eksi averajla tamamlamıştık.
sonra ne mi oldu? bu maçta öyle bir ezdik ki, rekabetimizde bana göre dönüm noktası oldu. o günden beri psikolojik üstünlük bize geçti. o gün yediğimiz gole sinir olma şımarıklığı gösterip nasıl daha fazla atamadık tribine girmiştik. o akşam yine derbilerde klasik
fenerbahçe balı olmasa çok daha farklı bir skor ortaya çıkabilirdi. bir
derbi galibiyetinden fazlasını aldığımız unutulmaz bir güç gösterisi ve artık bir şeylerin değiştiğini müjdeleyen bir işaretti bu maç.
