34
ışıkları kapattıktan sonra kulaklıklarımı takıp yağmur sesi dinleyerek boş boş uzanmak gibi bir keyfim var. uzun zamandır yaparım bunu, büyük rehabilitasyon benim için. dün akşam da aklımda binbir çeşit şey dolanırken nedense bu maçı hatırladım, bir kez daha. hani bazı atmosferleri, müsabakaları asla unutamaz insan, yer edinmiştir benliğinde, benim için bu maç o maçlardan. bu mecradaki her galatasaraylı kullanıcı gibi ben de birçok karşılaşma izledim, çoğu da aklımda belli detaylarıyla; ancak bu mücadele benim için bir futbol maçından fazlası(ydı).
teleon'dan yayınlanmıştı, zamanında böyle bi' kanal vardı, ömrü kısa süreli olmuştu. teleon'la aynı kaderi paylaşan bir kanal 1 de vardı mesela, 2006 dünya kupası'nın yayıncısıydı ama bu kısım entry'nin konusu değil, neyse. alt komşumuz emekli astsubay sadık amcanın (kendisi de eşi remziye teyze de hayatta ve hala annemle babamın alt komşuları) damadı, kayınpederine doğum günü hediyesi olarak sezonluk teleon bağlatmıştı. biz de bu nimetten faydalanma şerefine nail olmuştuk, damat sağ olsun. :( bu akşamla alakalı her detay aklımda kaldı, kalmış niyeyse ama her şey yani; o dönem soba yakan remziye teyzeyle sadık amcanın soba üstünde pişirdiği kestaneler, yine sobanın bir kenarında demlenen taptaze çay, evdeki hanımların yan odada şal örerken aralarında çevirdikleri sohbetin konuları (baca temizliği, kabak tatlısı, örgü işleme örnekleri...) falan filan, bir kez daha alayını yaşıyorum bu entry'i klavyeye alırken.
insan çok huzurlu hissettiği, çok mutlu olduğu anları unutmaz. bunun bilimsel açıklaması da çok mutlu olunan anlarda dopamin - oksitosin - serotonin üçlüsünün bedende yüksek oranda salınımıyla ve bu salınımın kişinin benliğinde fanus, kafes vazifesi görmesiyle direkt ilgili. dos üçlüsü anıları beyne kazıyor kısacası. artık bu mücadelenin olduğu akşam ortam beni nasıl mutlu ettiyse, kazınmış beynime.
karşılaşmayla alakalı bir nüansla bitireyim entry'i; kimse beni bu maçta 24000 taraftar olduğuna inandıramaz. iddia ediyorum en az 34000 insan vardı ali sami yen'de, öyle bir atmosferdi.
https://youtu.be/DBXdmiRPHng
tribün varmış eskiden...
teleon'dan yayınlanmıştı, zamanında böyle bi' kanal vardı, ömrü kısa süreli olmuştu. teleon'la aynı kaderi paylaşan bir kanal 1 de vardı mesela, 2006 dünya kupası'nın yayıncısıydı ama bu kısım entry'nin konusu değil, neyse. alt komşumuz emekli astsubay sadık amcanın (kendisi de eşi remziye teyze de hayatta ve hala annemle babamın alt komşuları) damadı, kayınpederine doğum günü hediyesi olarak sezonluk teleon bağlatmıştı. biz de bu nimetten faydalanma şerefine nail olmuştuk, damat sağ olsun. :( bu akşamla alakalı her detay aklımda kaldı, kalmış niyeyse ama her şey yani; o dönem soba yakan remziye teyzeyle sadık amcanın soba üstünde pişirdiği kestaneler, yine sobanın bir kenarında demlenen taptaze çay, evdeki hanımların yan odada şal örerken aralarında çevirdikleri sohbetin konuları (baca temizliği, kabak tatlısı, örgü işleme örnekleri...) falan filan, bir kez daha alayını yaşıyorum bu entry'i klavyeye alırken.
insan çok huzurlu hissettiği, çok mutlu olduğu anları unutmaz. bunun bilimsel açıklaması da çok mutlu olunan anlarda dopamin - oksitosin - serotonin üçlüsünün bedende yüksek oranda salınımıyla ve bu salınımın kişinin benliğinde fanus, kafes vazifesi görmesiyle direkt ilgili. dos üçlüsü anıları beyne kazıyor kısacası. artık bu mücadelenin olduğu akşam ortam beni nasıl mutlu ettiyse, kazınmış beynime.
karşılaşmayla alakalı bir nüansla bitireyim entry'i; kimse beni bu maçta 24000 taraftar olduğuna inandıramaz. iddia ediyorum en az 34000 insan vardı ali sami yen'de, öyle bir atmosferdi.
https://youtu.be/DBXdmiRPHng
tribün varmış eskiden...
