28289
gözümüzün bebeği, canımızın canı, başımızın tacı kulübümüz.
sağolsun bir çok arkadaş düzenli olarak mesaj kutumu yeşillendiriyor, nasıl olduğumu, ne düşündüğümü, ses vermemi istiyor. eksik olmasınlar, elimden geldiğince sözlüğü takip ediyor, yazılanları okuyor, kah üzülüyor kah seviniyorum. malum saat farkı sebebiyle daha az yazıyorum fakat amerika’ya geldiğimden beri daha çok üzülüyorum. sanırım üzüntü hepimiz için aynı seviyede.
üzülüyorum çünkü canım hocam fatih terim ne yapmak istiyor anlayamıyorum, takım ne oynamaya çalışıyor çözemiyorum. oysa artık pasif, hocayla ego yarıştıran, oraya buraya yaranmak için olmadık işleri yapan, olmadık lafları söyleyen bir yönetim de yok. transferde hareket etmemekte direten, profesyonel dünyanın bariyerlerine çarpan, çok güzel ağırlanıp eli boş dönen insanlar da…
hal böyleyken artık 2-0’dan dönen bir oyunun benim futbol literatürümde, geçerli-mücbir bir sebep olmadığı takdirde, izahı yok… ne oyuncu hatası ne de başka bir şey…
üstüne üstlük 6 ay önce alınan oyuncunun 6 ay sonra istenmeyen adama dönüşmesini de anlamıyorum ben. deandre yedlin, mostafa mohamed ya da bir başkası nasıl bu konumlara geldiler izah edilmeli… sadece oyuncu ve menajere bağlanarak bazı şeyleri izah edemezsiniz. hele hele yabancı sınırı garabeti varken 3 tane yabancı sağbekimizin olmasını hiç izah edemiyorum kendime. üstüne üstlük okay yokuşlu
ile çapalı bir oyuna döneceğimiz ihtimalinin dehşeti bir yanda, emre akbaba ve ryan babel‘in manasız şutları diğer yanda… orta sahasızlığa, forvetsizliğe tamam derken dağ gibi güvendiğimiz bir hocamız olduğu gerçeği orada duruyordu. bugün o dağı arar olduk…
artık kendimi “hocam neydi bu derece keşfedilmesi gereken!.. gerçekten söyle hocam, atladığımız yeri, göremediğimizi göster bize.” derken buluyorum.
tüm bu haleti ruhiyeyle, hele hele sözlük her yeni güne başka bir yangınla uyanırken, oturup yazmak gelmiyor içimden.
evet tek umudumuz, beklentimiz oynayan bir galatasaray… içimizi içimize sığdırmayan, gözlerimize bir yaş olup oturan galatasaray…
söyle hocam, çok mu şey istiyoruz?..
sağolsun bir çok arkadaş düzenli olarak mesaj kutumu yeşillendiriyor, nasıl olduğumu, ne düşündüğümü, ses vermemi istiyor. eksik olmasınlar, elimden geldiğince sözlüğü takip ediyor, yazılanları okuyor, kah üzülüyor kah seviniyorum. malum saat farkı sebebiyle daha az yazıyorum fakat amerika’ya geldiğimden beri daha çok üzülüyorum. sanırım üzüntü hepimiz için aynı seviyede.
üzülüyorum çünkü canım hocam fatih terim ne yapmak istiyor anlayamıyorum, takım ne oynamaya çalışıyor çözemiyorum. oysa artık pasif, hocayla ego yarıştıran, oraya buraya yaranmak için olmadık işleri yapan, olmadık lafları söyleyen bir yönetim de yok. transferde hareket etmemekte direten, profesyonel dünyanın bariyerlerine çarpan, çok güzel ağırlanıp eli boş dönen insanlar da…
hal böyleyken artık 2-0’dan dönen bir oyunun benim futbol literatürümde, geçerli-mücbir bir sebep olmadığı takdirde, izahı yok… ne oyuncu hatası ne de başka bir şey…
üstüne üstlük 6 ay önce alınan oyuncunun 6 ay sonra istenmeyen adama dönüşmesini de anlamıyorum ben. deandre yedlin, mostafa mohamed ya da bir başkası nasıl bu konumlara geldiler izah edilmeli… sadece oyuncu ve menajere bağlanarak bazı şeyleri izah edemezsiniz. hele hele yabancı sınırı garabeti varken 3 tane yabancı sağbekimizin olmasını hiç izah edemiyorum kendime. üstüne üstlük okay yokuşlu
ile çapalı bir oyuna döneceğimiz ihtimalinin dehşeti bir yanda, emre akbaba ve ryan babel‘in manasız şutları diğer yanda… orta sahasızlığa, forvetsizliğe tamam derken dağ gibi güvendiğimiz bir hocamız olduğu gerçeği orada duruyordu. bugün o dağı arar olduk…
artık kendimi “hocam neydi bu derece keşfedilmesi gereken!.. gerçekten söyle hocam, atladığımız yeri, göremediğimizi göster bize.” derken buluyorum.
tüm bu haleti ruhiyeyle, hele hele sözlük her yeni güne başka bir yangınla uyanırken, oturup yazmak gelmiyor içimden.
evet tek umudumuz, beklentimiz oynayan bir galatasaray… içimizi içimize sığdırmayan, gözlerimize bir yaş olup oturan galatasaray…
söyle hocam, çok mu şey istiyoruz?..
