16667
şu sıralar takım içindeki güç gösterme ve diş geçirme savaşlarında taraftarını da bir taraf seçmeye zorlayan futbol takımı.
tutulacak taraf yok ya, neyse. al birini vur ötekine...
takım içinde igor tudor'u istemeyen futbolcular ile igor tudor ve onu destekleyen yönetim. ki futbolcuların teknik direktörü istememesi çok garip. aslında garip değil. hatırlarsanız, real madridli oyuncular da mou'yu "bu psikopatı başımızdan alın," diye tefe koymuş, serzenişleri karşılık bulmuştu, "çok çalıştırıyor, anamızı ağlatıyor, anamızı bize bağışlayın," diye. mou'nun neden gönderildiği beni ilgilendirmez, ama böyle durumlar olduğu su götürmez. bizim yakın geçmişimizdeki bu türden serzenişleri, oyuncuların teknik direktörün kuyusunu kazdığını hatırlayınca, bizim şu anki halimizi anlamamak zor değil. içinde olduğumuz durum bu. bu oyuncu grubuyla devam ettikçe de olacak olan bu. fazlası değil.
neyse, ne diyorduk. taraf tutma meselesi.
şimdi siz bana diyorsunuz ki, takımın patronu olması gereken adamı hiç mi hiç tınlamayan, antrenmanlarına laf eden, canı isteyince oynayıp canı isteyince oynamayan, bile bile maç kaybedebilecek tıynetteki, kötü oynanılan bir maçtan sonra antrenman yaptırdığı için teknik direktörüne laf eden adamların tarafını tutacaksın...
ya da, yönetimin kuklası olmayı kabullenmiş bir adamın ve onu destekleyen vasıf, nitelik, dahi hiçbir şeyi olmayıp başkanımız olan zatın tarafını tutacaksın....
çok afedersiniz, bu taraflar gelsin benimkini tutsun. hiçbirinin tarafını tutmam. bu adamların hiçbirinden bir halt olmaz. kim kimin tarafını tutmuş bırakın. herkesin, gerçekten nötr bir bakış açısıyla bakıldığında, kendine göre nedenleri var. sırf kötü bir teknik direktör diye, ya da çok kötü bir başkan diye, artistik taslamayacak, taraftarı yalnız bırakmayacaksın, bu adamlar karşısında. taraftarı yalnız bırakan adamın galatasaray'da işi ne?
kurtuluş mu?
önce, (bkz: vaka-i hayriye)
sonra, (bkz: cumhuriyetin ilanı)
ha, taraf tutacaksam, gol yiyen muslera üzüntüsünün tarafını tutarım. en azından üzüntüsü biraz hafifler. canını sevdiğim...
tutulacak taraf yok ya, neyse. al birini vur ötekine...
takım içinde igor tudor'u istemeyen futbolcular ile igor tudor ve onu destekleyen yönetim. ki futbolcuların teknik direktörü istememesi çok garip. aslında garip değil. hatırlarsanız, real madridli oyuncular da mou'yu "bu psikopatı başımızdan alın," diye tefe koymuş, serzenişleri karşılık bulmuştu, "çok çalıştırıyor, anamızı ağlatıyor, anamızı bize bağışlayın," diye. mou'nun neden gönderildiği beni ilgilendirmez, ama böyle durumlar olduğu su götürmez. bizim yakın geçmişimizdeki bu türden serzenişleri, oyuncuların teknik direktörün kuyusunu kazdığını hatırlayınca, bizim şu anki halimizi anlamamak zor değil. içinde olduğumuz durum bu. bu oyuncu grubuyla devam ettikçe de olacak olan bu. fazlası değil.
neyse, ne diyorduk. taraf tutma meselesi.
şimdi siz bana diyorsunuz ki, takımın patronu olması gereken adamı hiç mi hiç tınlamayan, antrenmanlarına laf eden, canı isteyince oynayıp canı isteyince oynamayan, bile bile maç kaybedebilecek tıynetteki, kötü oynanılan bir maçtan sonra antrenman yaptırdığı için teknik direktörüne laf eden adamların tarafını tutacaksın...
ya da, yönetimin kuklası olmayı kabullenmiş bir adamın ve onu destekleyen vasıf, nitelik, dahi hiçbir şeyi olmayıp başkanımız olan zatın tarafını tutacaksın....
çok afedersiniz, bu taraflar gelsin benimkini tutsun. hiçbirinin tarafını tutmam. bu adamların hiçbirinden bir halt olmaz. kim kimin tarafını tutmuş bırakın. herkesin, gerçekten nötr bir bakış açısıyla bakıldığında, kendine göre nedenleri var. sırf kötü bir teknik direktör diye, ya da çok kötü bir başkan diye, artistik taslamayacak, taraftarı yalnız bırakmayacaksın, bu adamlar karşısında. taraftarı yalnız bırakan adamın galatasaray'da işi ne?
kurtuluş mu?
önce, (bkz: vaka-i hayriye)
sonra, (bkz: cumhuriyetin ilanı)
ha, taraf tutacaksam, gol yiyen muslera üzüntüsünün tarafını tutarım. en azından üzüntüsü biraz hafifler. canını sevdiğim...
