530
sevgili sözlük, o kadar büyük işsizlik stresi yaşıyorum ki içim içime sığmıyor artık. 27 yaşında bir insan olarak deyim yerindeyse henüz bir baltaya sap olabilmiş değilim. öğretmenlik mezunuyum, aynı zamanda yüksek lisans da mezunuyum ama hiçbir katkısını, faydasını göremedim. ocak ayında doktoraya da başlayacağım muhtemelen ama artık para kazanmak istiyorum. küçük bir şehirde yaşadığım için burdaki özel sektör oldukça kısıtlı. okullar asgari ücret bile teklif etmiyorlar. bazen hiçbir zaman kendi kendimi geçindirebilecek kadar bile para kazanamayacağımı düşünüyorum. aile evinde yaşamaya devam ediyorum, babama rahat bir yaşlılık yaşatamadığım için, hala bana baktığı için kendimden utanıyorum. bu satırları yazarken de çok utanıyorum ama artık çok bunaldığım için bir yerlere bir şeyler karalayıp derdimi paylaşmak, bir nebze de olsa kendimi rahatlatmak istedim. muhtemelen sabah saatlerinde bu yazımı okuduğumda da utanıp sileceğim zaten. bu halde olduğum için hiçbir şeyi veya hiç kimseyi de suçlamıyorum, ben başaramadım. bir gün işlerin tersine döneceğini umuyorum ama umudumu da kaybetmek üzereyim.
