galatasaraylı olma sebepleri

• 126

  ağzını açtığında bizi madara eden bir başkanımız yok.. doğru mu samet? *
  
  mühim olan galatasaraylı olma sebebi değil galatasaraylı kalma sebebidir yiğeen. neden biliyor musun?
  
  ya ailen galatasaraylıdır öyle olmuşsundur ya da aklın başına gelmeye başlayınca bütün türkiye "hadi popescu hadi oğlum" diye bağırınca "aa popeccu kim amca, hıı galatasaraylı mı; sarı kırmızı neden her yerde? aa galatasaray mı yensin?" diye çocukça sorular ve alınan cevaplardan sonra "tamam o zaman iyi bişeymiş ben de galatasaraylı olucam" diyip olmuşsundur.
  
  benim durum biraz farklı. fenerbahçeli bir ailenin çocuğu olarak doğal yoldan fenerbahçeli doğdum. daha sonra 93 ya da 94 yıllarında, ki 6 7 yaşlarında oluyorum, komşumuzun kızı "galatasaraylı ol sana cips ve kola alacağım" demişti. ben de tamam olurum dedim.. daha sonra türlü çabalar, babanın akrabaların verdiği rüşvetler forma alırım demeler hep hava.. insan kendini bilince galatasaraylı olmanın tadına bir kere varınca asla vazgeçemiyormuş. sonrasında 2000 yılları avrupada kazanılan başarılar sarı kırmızı sokaklar derken aslında galatasaraylı kalma sebebin, olma sebebinden daha bilinçli ve daha önemlidir.
  
  edit: fenerli babanın galatasaraylı çocuğu olmak paha biçilemez, mükemmel özellikle 3 temmuzdan sonra. *
• 127

  ailede ki herkesin galatasaraylı olması genetik herhalde. şaka bir yana yakın akrabalarımın (hem anne tarafı hemde baba tarafında fazla alakalarıda olmamasına rağmen) hiç birisi öyle fanatik hatta maçları bile doğru düzgün izleyen birileri değil ama herkes galatasaraylı nerden geldiğini de bilen yok.
• 128

  aklım.
• 129

  şahsım adına tamamen içgüdüsel. çocukluğumdan beri aile içinde futbolla ilgili insan yoktu yani futbola, takım tutmaya ya da bu tarz şeylere bir yatkınlığım yoktu. kendimi galatasaraylı olarak nitelediğim tarihlerde galatasaray'ın uefa, süper gibi başarıları yoktu ve çok küçük olduğum için de geçmişe dair bilgim yoktu. yani ben kendime galatasaraylıyım derken galatasaray ve geçmişine dair hiçbir bilgim ve yatkınlığım yoktu tamamen içgüdüsel olarak galatasaraylı oldum.
• 130

  atatürkçü, cumhuriyetçi geçinenlerce her fırsatta fransız yalanı atılıyor ya bize;
  alın size kulüplerin 10 kasım tarihli facebook resmi sayfa görüntüleri;
  
  http://imageshack.com/a/img19/424/p6ny.jpg
  
  galatasaraylı olmak için daha güzel sebep mi olur?!
• 131

  ben doğduğumda galatasaraylıymışım aslında ama özümü bulmam biraz zaman almış. mayıs doğumluyum bikere. 1990 yılının mayıs ayının 21. günü dünyaya geldiğimde annemin küçük abisi mete dayım beşiğimdeki yastığımın yanına bir adet kendi şahsına ait galatasaray basın kartı bırakmış. ben hatırlamıyorum tabi o zamanları.dayıma da kendi dayısından kalmış galatasaray mirası. mehmet dayımızdan.. şeker gibi bir insanmış(allah rahmet eylesin). sadede geleyim daha ben doğduğumda atılan bu temellerin üzerine ancak ilkokula başladığım yıllarda katları çıkabilmişim. annemin çalıştığı okuldaki müdürün oğluyla yakın arkadaştık. galatasaraylıymış o da. (arada geçen 6 senede babam,dedem ve büyük dayımın bjk ve ts'ye yönlendirme çabaları olsa da sonuçsuz kalmış) sürekli öğle araları top oynardık onunla bahçede. hep hagi,hakan,okan,suat vs. isimleri sayardı. daha 7-8 yaşında falanım hani okumayı yeni sökmüşüm. sürekli onunla takıla takıla kendimi galatasaraylı olarak buldum ve ne tesadüftür ki resmen galatasaraylı oluşum altın yıllar dediğimiz 96-2000 yılları arasına denk gelmekte.. işte budur benim galatasaraylı olma sebebim ve hikayem. dönüp arkama baktığımda hiçbir zaman pişman etmedi bu takım beni..
  
  ve ben de dedim ki; iyi ki galatasaraylıyım be...
• 132

  ailemin galatasaraylı olması, renkleri ve rerere rarara galatasaray galatasaray cimbombom üçlüsüdür. babaannem ve halam dışında herkes galatasaraylıdır bizim ailede, ister istemez küçükken sempati geliştiriyor insan, üstüne renklerimiz resimden anlamayan bana bile hep çekici gelmiştir. kaç sene oldu hala sarı ve kırmızıyı yan yana koyarım, yeni yıkanmış çamaşırları asarken özellikle dikkat ederim ikisi bir arada olsun diye.
• 133

  anası babası kardeşleri ailecek fenerli olan bi ailenin tek galatasaraylısı olmakta ayrı bi garip aslında. nedendir bilmem ama seviyorsun ya işte nedensiz aynen onun gibi benimki de. ilk formamı rahmetli dayım almıştı hiç unutmam. daha 9 yaşımdaydım gri formamızdı, hagi'nin monaco'ya attığı golden hatırlarsınız o formayı. hayatta hiçbirşeye üzülmedim o formayı kaybetmeme üzüldüğüm kadar. doğuştan kanımda varmış bi başkaldırış ki o kadar adamın içinde bu renkleri sevmişim. iyi ki de sevmişim be galatasaray.
• 134

  1991 yazıydı. o zaman 9 yaşındaydım. ailecek mersin'de bir kurumun kampında tatildeydik. babam kamp müdürüydü. ilk deniz tatilimdi. her şey çok güzeldi. 24 temmuz gecesi kamptaki herkes eğlencedeydi. gırgır şamata çok güzeldi. eğlence bitimi odalarımıza doğru gidiyorduk. ben koşar adım herkesten önde gidiyordum. bir ara bağrış duydum. o tarafa gittim. çok kalabalıktı. bir şey oluyor ama algılayamıyordum. ağlayan annemi gördüm yanına doğru giderken de yerdeki babamı gördüm. o an anlayamamıştım ama babam kalp krizi geçirmişti. apar topar babamı bir araca bindirip hastaneye götürdüler. birkaç saat sonra babamın ölüm haberi geldi. 2 ay kendimize gelemedik. çok zor bir durumdu. okullar açıldığında kendimi toparlayabilmiştim. yaşım daha 9 olduğundan takım tutma olgusunu kavrayabilmiş değildim. her ay bir takım değiştiriyordum. en sonunda babamın takımını tutuyorum diyordum. babam tutkulu bir galatasaray taraftarıydı. birkaç yıl sonra anlamıştım babamdan kalan tek miras galatasaray'dı. galatasaraylı olmak benim için tarif edilemez bir durum. adımı değiştirim ama kimse galatasaylılığımı kimse değiştiremez. kalbimin bir tarafı sarı diğer tarafı kırmızı. hayat boyu da öyle kalacak
• 135

  tıpkı birinci dünya savaşı gibi birkaç görünen ve perde arkasında kalan nedenleri var bunun.
  
  görünürdeki nedenleri arasında 2008 de kaybettiğim benden 10 yaş büyük ve rol modelim olan iyi galatasaraylı, iyi adam, mümtaz şahsiyet rahmetli ağabeyim var. sonra da doğduğum ve 7 yaşıma kadar oturduğum sonra da 4-5 yıl öncesine kadar neredeyse her gün uğradığım semtte bir gökmen abi var idi. tartışmasız semtin en popüler adamıydı, arabası, saçı başı, giyim-kuşamı ile moda tabiriyle tam bir fenomen bir futbolcu eskisi. yıl 1972 ben dört o 25-30 yaşlarında nasıl bir galatasaraylı anlatamam size. arada rahmetli metin kurt'un, muzaffer'in hatta bir seferinde kaleci yasin'in gelip kendisini ziyaret etmişliği var o derece. bütün semtin (adını söyleyip lüzumsuz bir polemik başlatmak istemiyorum şimdi) çocukları silme galatasaraylı. hatta sonradan fenerbahçe takımında (ekseriye yedek olsa da) kalecilik çok sonra da kaleci antrenörlüğü yapmış biri var o bile o zaman galatasaraylı. şimdi soy adını bile hatırlamadığım bu adam sayesinde tutuyorum ben bu takımı.
  
  ama artık yetişkin olduktan sonra kendime "neden galatasaraylıyım?" sorusunu sorunca aldığım cevaplar arasında en samimi olanı şunlardır:
  
  galatasaray umut kelimesinin karşılığıdır benim için.
  
  kendi göbeğini kendi kesebilme öz güveninin kısa tarifi.
  şartlar ne olursa olsun, ne büyüklükte bir rekabetin içinde olursam olayım kaybetme korkusu duymuyor olmanın açıklamasıdır.
  üzerinde çalıştığım iş proje ne aşamada olur ise olsun, sürenin ne kadarı geçmiş olmuşsa olsun, ne kadar aksilik çıkarsa çıksın işleri yoluna koymanın bir yolunun mutlaka olduğunun işareti, başaramamış olsam da elimden geleni yaptığıma dair en sahici inancın ham maddesidir benim için galatasaray.
  
  ve bu yukarıdakilerin hiçbirisi hamasi laflar ve ya güzellemeler değil üzerinde saniye bile düşünmeden içimden gelmiş duyguların yazılmış halidir bilginize.
• 136

  1- renkleri.
  2- dayılarım ve kuzenlerimin hepsinin galatasaraylı olması.
• 137

  dayımdır.
  onun olduğu yerde anadolu kulüplerinden bile bahsedemezsin.
• 138

  1- babam
  
  2- fatih terim, hagi, 2000 takımı
  3- uefa kupası
• 139

  1- babamdır.
  2- tüm sülale, bir-iki kişi dışında alayımız galatasaraylı çok şükür.
  
  başka takım tutsaydım galatasaray'a bağlandığım kadar bağlanamazdım sanırım. ruhu, umudu, tarzı herşeyi çok farklı be.
• 140

  küçüktüm sanırım 4-5 yaşlarında falan sene 1992-93, bizim peder fenerbahçeli abim ise beşiktaşlı hal böyle olunca babam evdeyken fenerli oluyordum babam işe gidince abimin baskısıyla beşiktaşa dönüyordum. bi gün bizim peder geçti karşıma "bu böyle olmayacak sen en iyisi galatasaraylı ol" dedi. ben tabi saygılı evladım hiç ikiletmeden kabul ettim. babam fenerli dediysem öyle antu.com'daki dallamalar aklınıza gelmesin. uefa kupasını aldığımızda babamla şehir meydanında tur da attık, 6-0 yenildiğimizde ben üzülmeyim diye sevinmedi de adam.
• 141

  ilk goruste ask.
• 142

  doğuştan geldiği için bilmediğim sebeplerdir. çünkü kafanın basmaya başlamasıyla bir takım seçme düşüncesi zamanından çooook öncesinde galatasaraylıydık çok şükür.
• 143

  eldekilerden en iyisini seçmek.
  
  (bkz: en iyi seçenek)
• 144

  (bkz: babam sağolsun)
• 145

  tek sebebi son zamanlarda " şu takıma bu kadar kendini kaptırma oğlum " diyen babamdır. kendi etti kendi buldu hacı yapcak bişey yok.*
• 146

  (bkz: adam olmak)
• 147

  tesbihdir küçücük bir tesbih. önüme daha 3 yaşında konan harika bir tespit. babamın arkadaslarının koyduğu laciveltimsi bir sarının yanında, kırmızımsı bir sarıya atılan paytak paytak adımlar. biz o gün aşık olduk sözlük, biz daha 3 yaşımızda adam olduk.
• 148

  aileden gelen miras. ve de büyük şans.
  
  edit: önemli bilgi, soyadım da ''aslan''.
• 149

  benim galatasaraylı olma hikâyem biraz ilginç. tarihini tam olarak hatırlamıyorum fakat 4 yıl üst üste şampiyon olduğumuz zamanlardı. bir galatasaray – fenerbahçe maçı oynanıyordu. o gün ailemle birlikte misafirliğe gidiyorduk ve kıraathanelerin yanından geçiyorduk. şimdiki gibi her ev de maç izleme imkânımız yoktu, internet yaygın değildi ve o zaman maçlar cine 5’te idi. o gün galatasaray yenildi fakat artık fenerbahçe iticiliğinden mi kaynaklanmakta bilmiyorum o gün nefret ettim onlardan. o an kafam da kararımı verdim ve gurur duyacağım bir takımın taraftarı oldum. zaten sülalem cimbomlu. duygun başkanın da dediği gibi “ şen ola cimbom”.
• 150

  beşiktaş taraftarı olan dayım.
  
  dayım beni bi kaç beşiktaş maçına götürdü, ben de bir gün anneme artık dayanamayıp, *öt kadar boyumla "anne ben yapamayacağım, dayımı üzmek istemiyorum ama ben galatasaraylıyım" demiştim.
  
  dayım da sonra bana 10 numaralı bir galatasaray forması almıştı, beşiktaş'ın başında benjamin toshack'ın olduğu bir dönemdi.