göztepe deplasmanının olduğu gece şantiyede nöbetçiydim. çok duygusal gel-gitli bir akşamdı ve sözlükte uzun bir yazısı vardır. sonunda da birilerinin zamanında yazdığı gibi "tek dileğim siktiğimin kupasının bize gelmesi ve volume tuşuna dokunup sesi sonuna kadar açmak" yazar...
sezonun sonuna geldik. bu akşam belki de volume tuşuna dokunup sesi sonuna kadar açacağız.
ama tek dileğim gerçekten o muydu, ya da o gece biraz da kaybetmişlikle olduğu kadar gerçekten bu kadar umrumda mıydı bilemiyorum...
şampiyonluk günleri her zaman şen şakrak olmuyor. umrunda olmasa da kapılmak kolay oluyor.
en garibi de insanlar bu salak bir fanatik, dünya umurunda değildir diye düşünüp öyle davranırken yüreğinin aslında kan ağlıyor olması...
afyonumuz futbol, afyonumuz galatasaray...
galatasarayla hayata tutunuyoruz...
başkaları isteseydi başka şeylerle de tutunabilirdik ama hiçbiri için cazip bir seçenek olmadı...
(bkz:
kurtar bizi solunum cihazından be galatasaray)
(bkz:
19 mayıs 2019 galatasaray istanbul başakşehir maçı)