262
kaybediyorum sözlük,
2015'te her şeyim vardı, ülkenin en önemli üniversitelerinden birinde son sınıftaydım ve amerika'da yaz okuluna kabul edilmiştim, çok güzel bir evim ve bir arabam vardı, evlenme hayalleri kurduğum hatta yüzük baktığım 3 senelik bir kız arkadaşım vardı. amerika'ya gitmeme iki üç gün vardı ama hala bilet alamamıştık, babam aradı. dağ gibi adam ağlıyordu.. "senden özür dilerim, seni gönderemiyorum.." bu cümle her şeyin başlangıcı oldu. bütün hayatım alt üst olurken sevdiğim kadını da çekemezdim yanımda. varlığımla mutlu edemeyeceğimi anladığım sevgilimden bir kalemde ayrıldım saçma sapan nedenler sunarak. beni sevdiği için bu acıları ona da çektirmeye hakkım yoktu. okulum ödenemedi, sonra evi kapattık baba ocağına döndük derken ne olduğunu anlamadan arabam da gitti altımdan.
neden battık? işte bu soru yıllardır aklımdan çıkmıyor.. babam yıllardır bütün sülalesine tek başına bakan adam oldu. ben de para varken ses çıkarmadım. durumu iyi olan arkadaşlarım iyi bilirler; böyle şeyleri özellikle adana gibi küçük şehirlerde hep duyarsın, vay be ne zenginlerdi bunlar hiçbir şeyleri kalmadı, dolmuş parası bulamıyorlarmış, ofisleri de gitmiş ellerinden... üzülürsün belki ama içinden hep bize bir şey olmaz geçer. benim bile demişliğim vardır. öyle olmuyormuş işte.
amcalarımın borcu, babamın bir an önce bu borçlardan kurtulma hevesiyle dibe çekildikçe çekildik. ofisimizden içeri adım atamayacak adamlar yüzümüze küfürler etmeye, tehditler savurmaya başladı. bilen bilir, tefecinin eline düştün mü, daha kurtulma ihtimalin yoktur.
son bir şansımı denemek, çocukluk hayalimi istanbul'da gerçekleştirmeye çalışmak için 2 buçuk sene önce kendi yaptığım şarkılarla çalışmak, kendi ayaklarımın üzerinde durmak için çocukluk arkadaşımın evine taşındım. allah var çok çalıştım, çok çabaladım ama bu işlerle uğraşan insanlar bilirler paran olmadan, para yedirmeden çok zor bu devirde bu işlerden ekmek yemek. 2 senenin sonunda ikinci aileme daha fazla yük olmamak için 6 ay önce adana'ya dönüş yaptım. amacım babam etrafında kimse kalmadığı için yardım etmek, belki biraz da olsa işleri toparlamak, en kötü, çevremizden yararlanıp düzgün bir işe girip ayağımın üstüne basmaktı. tabii ki bütün kapılar kapandı. mezun olsam yüzümü bile göremeyecek şirket sahiplerinin yarı acıma, yarı hor görmeleriyle ağzımın payını aldım.
babam da o sürede derme çatma içine bir çek-yat koyabildiği bir ofis tutmuştu. ben de orada kalıyorum hala. tabi bu buradaki son günüm, çünkü ev sahibi bizi buradan çıkartıyor. muhtemelen yarından itibaren yine birinin yanında 30 yaşındaki sığınmacı olarak devam etmem gerekecek hayatıma. artık kaldıramıyorum sözlük, ticaretle uğraşıyoruz o yüzden sabit bir gelirimiz yok. bir iş bitirsek tekrar ayağımızın üstünde duracağız. ama işte bitirsek.. 5 senedir son dakika golleri yemekten çok yoruldum artık sözlük. eskisi gibi umutla da bakamıyorum geleceğe. allahım, muhtaç olmak, muhtaç hissetmek ne kadar zor bir şeymiş. arkadaşlarım sayesinde biraz ayakta kalabiliyorum, sonra ortamlarda saçma sapan birinden aa hesabını ödedi diye duyuyorum kahroluyorum. bunun dedikodusunu yapan adamlar da milyonlarla oynayan adamlar ödenen hesap da 70 tl maksimum.
neyse sözlük nefes alacak gücüm de kalmadı açıkçası. ne yapacağımı da bilmiyorum. yarının, bugünden daha iyi olacağına dair bir umudum da kalmadı. buraya niye yazdım onu hiç bilmiyorum. okuyanın başını ağrıttım hakkını helal etsin.
kaldıramıyorum sözlük, katlanamıyorum sözlük, yapamıyorum sözlük, bu acziyete dayanamıyorum sözlük, çaresizlikle baş edemiyorum sözlük, gülemiyorum sözlük, umutlu olamıyorum sözlük, mutlu olamıyorum sözlük.
özür dilerim sözlük, kaybediyorum.
2015'te her şeyim vardı, ülkenin en önemli üniversitelerinden birinde son sınıftaydım ve amerika'da yaz okuluna kabul edilmiştim, çok güzel bir evim ve bir arabam vardı, evlenme hayalleri kurduğum hatta yüzük baktığım 3 senelik bir kız arkadaşım vardı. amerika'ya gitmeme iki üç gün vardı ama hala bilet alamamıştık, babam aradı. dağ gibi adam ağlıyordu.. "senden özür dilerim, seni gönderemiyorum.." bu cümle her şeyin başlangıcı oldu. bütün hayatım alt üst olurken sevdiğim kadını da çekemezdim yanımda. varlığımla mutlu edemeyeceğimi anladığım sevgilimden bir kalemde ayrıldım saçma sapan nedenler sunarak. beni sevdiği için bu acıları ona da çektirmeye hakkım yoktu. okulum ödenemedi, sonra evi kapattık baba ocağına döndük derken ne olduğunu anlamadan arabam da gitti altımdan.
neden battık? işte bu soru yıllardır aklımdan çıkmıyor.. babam yıllardır bütün sülalesine tek başına bakan adam oldu. ben de para varken ses çıkarmadım. durumu iyi olan arkadaşlarım iyi bilirler; böyle şeyleri özellikle adana gibi küçük şehirlerde hep duyarsın, vay be ne zenginlerdi bunlar hiçbir şeyleri kalmadı, dolmuş parası bulamıyorlarmış, ofisleri de gitmiş ellerinden... üzülürsün belki ama içinden hep bize bir şey olmaz geçer. benim bile demişliğim vardır. öyle olmuyormuş işte.
amcalarımın borcu, babamın bir an önce bu borçlardan kurtulma hevesiyle dibe çekildikçe çekildik. ofisimizden içeri adım atamayacak adamlar yüzümüze küfürler etmeye, tehditler savurmaya başladı. bilen bilir, tefecinin eline düştün mü, daha kurtulma ihtimalin yoktur.
son bir şansımı denemek, çocukluk hayalimi istanbul'da gerçekleştirmeye çalışmak için 2 buçuk sene önce kendi yaptığım şarkılarla çalışmak, kendi ayaklarımın üzerinde durmak için çocukluk arkadaşımın evine taşındım. allah var çok çalıştım, çok çabaladım ama bu işlerle uğraşan insanlar bilirler paran olmadan, para yedirmeden çok zor bu devirde bu işlerden ekmek yemek. 2 senenin sonunda ikinci aileme daha fazla yük olmamak için 6 ay önce adana'ya dönüş yaptım. amacım babam etrafında kimse kalmadığı için yardım etmek, belki biraz da olsa işleri toparlamak, en kötü, çevremizden yararlanıp düzgün bir işe girip ayağımın üstüne basmaktı. tabii ki bütün kapılar kapandı. mezun olsam yüzümü bile göremeyecek şirket sahiplerinin yarı acıma, yarı hor görmeleriyle ağzımın payını aldım.
babam da o sürede derme çatma içine bir çek-yat koyabildiği bir ofis tutmuştu. ben de orada kalıyorum hala. tabi bu buradaki son günüm, çünkü ev sahibi bizi buradan çıkartıyor. muhtemelen yarından itibaren yine birinin yanında 30 yaşındaki sığınmacı olarak devam etmem gerekecek hayatıma. artık kaldıramıyorum sözlük, ticaretle uğraşıyoruz o yüzden sabit bir gelirimiz yok. bir iş bitirsek tekrar ayağımızın üstünde duracağız. ama işte bitirsek.. 5 senedir son dakika golleri yemekten çok yoruldum artık sözlük. eskisi gibi umutla da bakamıyorum geleceğe. allahım, muhtaç olmak, muhtaç hissetmek ne kadar zor bir şeymiş. arkadaşlarım sayesinde biraz ayakta kalabiliyorum, sonra ortamlarda saçma sapan birinden aa hesabını ödedi diye duyuyorum kahroluyorum. bunun dedikodusunu yapan adamlar da milyonlarla oynayan adamlar ödenen hesap da 70 tl maksimum.
neyse sözlük nefes alacak gücüm de kalmadı açıkçası. ne yapacağımı da bilmiyorum. yarının, bugünden daha iyi olacağına dair bir umudum da kalmadı. buraya niye yazdım onu hiç bilmiyorum. okuyanın başını ağrıttım hakkını helal etsin.
kaldıramıyorum sözlük, katlanamıyorum sözlük, yapamıyorum sözlük, bu acziyete dayanamıyorum sözlük, çaresizlikle baş edemiyorum sözlük, gülemiyorum sözlük, umutlu olamıyorum sözlük, mutlu olamıyorum sözlük.
özür dilerim sözlük, kaybediyorum.
