fenerbahçe medyası ve algı manipülasyonu *

spor medyasının orta yaş ve üzeri kuşağının önemli bir bölümünün fenerbahçe sempatizanı olması bir sır değil. bu tablo bir organizasyonun değil, yıllar boyunca işlenen sosyolojik bir tercihin doğal sonucudur.

tek kanallı dönemlerin, yeşilçam’ın ve dönemin dokunulmaz futbol düzeninin sunduğu tek taraflı propagandaya maruz kalan bu kuşak, ister istemez fenerbahçe etrafında şekillendi. o dönemde ekran ne gösterirse, tribün de onu sevdi; haksız şampiyonluklar ve tartışmalı kararlar da cabası.

bugün aynı kuşak, spor medyasının kritik koltuklarında hâlâ oturuyor. fenerbahçe böylece federasyondan hakem camiasına, geleneksel medyadan ekran yorumculuğuna kadar geniş bir insan kaynağına sahip. kimi sessizce işini yapıyor, kimi ise eline geçen mikrofonu bir çeşit mevzi görev emri gibi kullanıp algı operatörlüğüne soyunuyor. teknoloji ilerledikçe ve bilgi akışı hızlandıkça o eski güç gösterilerinin sökmediğini gördükçe de sapıtıyorlar. çünkü eski düzenin konforu, modern çağın gerçekleriyle çarpışınca yeniliyor. özetle, fenerbahçe gücünü ilkellikten alır.

kameraların çoğalması, mafyatik yapıların futbolda alan kaybetmesi, sosyal medyanın geleneksel medyayı adeta silip süpürmesi, uefa ve fifa’nın baskılarının artması, var ve çizgi teknolojisi gibi yenilikler. bunların hepsi yıllarca sırtını karanlık çağın imkanlarına dayayan yapıyı tuzla buz etmeye devam ediyor. fenerbahçelilik gücünü şeffaflıktan değil, o eski ilkel düzenin loş koridorlarından alıyordu; o düzen çöktükçe başarı da kaçıp gidiyor, gitmeye de devam edecek. var’a rağmen verilmeyen kararları bile kanıksar olduk ve ekranlarda birileri bunu aklayabiliyor. bu çağı bile kirletiyorlar.

ekranlarda kontrolden çıkmış şekilde bağırıp çağıran fenerli holiganların derdi takım sevgisi değil; dokunulmazlığın, sorumsuzluğun, örtbas kültürünün sürdüğü o “hesap sorulmaz” günlerin geri gelmesi. “keşke yine hiçbir şeyin bedeli olmasa” diye iç geçiriyorlar.

asıl tehlike ise, bunun karşısında galatasaray’ın adam akıllı bir medya gücünün olmaması. tugay kerimoğlu gibi bir adam bile “ben gördüğüm doğruları söylerim” derken ne hikmetse o doğrular hiçbir zaman galatasarayın haklı olduğu mevzularla kesişmiyor. ümit davala gibi sahanın içinden başarılarıyla gelmiş bir adam trabzonlu pideci kılıklı bir adam tarafından azarlanıyor. yıllarca takım kaptanlığını yapmış sabri, karşısında alenen yapılan yanlış yorumlara cevap bile veremiyor. ertem şener ise kazımcan’ın gözüne gelen çakmağı uzaylılara falan bağlayıp fenerbahçe aleyhine kelam edemiyor. medyadan örnekler çok, sabaha kadar sayarız triosu, saç’ı, başı vs. bundan daha büyük tehlike ise mevcut federasyonun bu nostaljik kötülüğü sahada ve ekranlarda ara ara canlandırarak aynı kapıları yeniden aralamaya hevesli görünmesi. buna karşı sessiz kalamazsınız.

galatasaray yönetimi acilen saçmalamayı bırakıp, artık bu pasifliğe son verip aksiyon almak zorunda. akreditasyon kurallarını gözden geçirmeli, röportaj verilecek mecraları titizlikle seçmeli, yayıncı kuruluşa, federasyona taraftar gücünün farkında olarak net bir duruş göstermeli. bu böyle gitmez. lehimize olan tekrar pozisyonları alenen sansürleniyor, böyle bir rezilliğe sessiz kalamazsınız. yayıncı kuruluşun adil olmayan uygulamalarına karşı objektif yayın standartları talep ederek kurumsal baskı oluşturmalı, tekrar sayıları, kamera açıları ve yorum süreleri gibi unsurları içeren detaylı yayın analiz raporlarıyla somut veriler sunmalı, manipülatif yayın anlarında hızlı ve belgeli açıklamalarla kamuoyunu bilgilendirmeli, sözleşmesel haklarını gerektiğinde devreye sokmalı, benzer şikayetlere sahip kulüpleri yanına çekerek yayıncı kuruluş üzerinde kolektif bir denetim baskısı yaratmalıdır. artık her galatasaray maçının devre arasında galatasaray’ın “neyi doğru yaptığı için önde olduğu” değil de rakibin “neyi yanlış yaptığı için geride olduğu” anlatılıyor. bu kadar tek taraflı bir medya düzenine karşı bu kadar pasif kalmak kabul edilemez.

okan buruk’un dediği gibi;
kimse unutmasın biz’de galatasarayız.

unutanlar hatırlasın.