1078
benim hislerim ve görülerim* kuvvetlidir. insanların bilinçaltındaki en derin motivasyonlarını sezgisel olarak bilme gibi doğuştan gelen bir özelliğim var*.
bu maçta aydınlandığım için bu maçın başlığına yazıyorum ama son 20 yıldaki kadıköy derbilerini baz aldığımızda, özellikle 6-0'dan sonraki süreçte benden başka birçok taraftarın bilinçaltı düzeyde hissettiğini düşündüğüm bir şey fark ettim, o da şu:
onyekuru maçın başında altay'la karşı karşıya golü kaçırdığında o şut gol olsun istememişti bir tarafım. eminim ki bilinçaltında birçok taraftar da, fenerbahçe'nin bitinin kanlanabileceğini düşünerek derinlerde bir yerde bunu istememiştir. bu bir kenarda dursun.
fenerbahçe penaltı golünü atana kadar çok gergindim ve öne geçtiklerinde inanılmaz rahatladım. yani üzerimize yerleşen algı öyle bir hal almış ki, rahatlamak için, içimizdeki gergin enerjinin boşalması için fenerbahçe'nin gol atmasını bekliyormuşuz. hatta bunu birlikte maç seyrettiğim galatasaraylı bir arkadaş da söyledi "fenerbahçe atınca gerginliğim azaldı" diye.
donk ile skor 1-1'e gelene kadar oynadığımız oyun, disiplinden kopmayışımız, helva gibi dağılmayışımız ve sonunda skorun dengeye gelmesiyle bu sefer deneyimsel olarak bir güven geldi. taraftarlar olarak, maça bu şekil tanıklık etmekle korkumuzun üstüne gidiyorduk.
sonunda da oyun olarak hak ettiğimiz bir maçı kazandık.
burada aydınlandığım nokta; 6-0'lık şoku takip eden, bir şey oynamayan veya bize karşı daha etkisiz olan fenerbahçe'ye karşı galibiyet korkusu o kadar iliklerimize işlemiş ki, fenerbahçe gol attığında rahatlıyoruz, öne geçtiğimizde veya geçme imkanımız olduğunda geriliyoruz. çünkü o süreç bizde bilinçaltı düzeyde bizi sınırlayan bir kabuk olmuş.
ve biz dün bu kabuğu kırdığımızı gördük, fenerbahçe'yi geriden gelerek bile sahasında yenebileceğimizi fark ettik. bundan sonra yine yeneriz, yeniliriz ama artık (en azından bir süre - ekonomik olarak allah muhafaza zora gireriz, bir şey olur vs) üzerimizde güven gömleğiyle ve stat baskısının yarattığı bilinçaltı korkudan ari olarak oynayacağız ve taraftar olarak galibiyete daha kolay inanacağız.
bu maçta aydınlandığım için bu maçın başlığına yazıyorum ama son 20 yıldaki kadıköy derbilerini baz aldığımızda, özellikle 6-0'dan sonraki süreçte benden başka birçok taraftarın bilinçaltı düzeyde hissettiğini düşündüğüm bir şey fark ettim, o da şu:
onyekuru maçın başında altay'la karşı karşıya golü kaçırdığında o şut gol olsun istememişti bir tarafım. eminim ki bilinçaltında birçok taraftar da, fenerbahçe'nin bitinin kanlanabileceğini düşünerek derinlerde bir yerde bunu istememiştir. bu bir kenarda dursun.
fenerbahçe penaltı golünü atana kadar çok gergindim ve öne geçtiklerinde inanılmaz rahatladım. yani üzerimize yerleşen algı öyle bir hal almış ki, rahatlamak için, içimizdeki gergin enerjinin boşalması için fenerbahçe'nin gol atmasını bekliyormuşuz. hatta bunu birlikte maç seyrettiğim galatasaraylı bir arkadaş da söyledi "fenerbahçe atınca gerginliğim azaldı" diye.
donk ile skor 1-1'e gelene kadar oynadığımız oyun, disiplinden kopmayışımız, helva gibi dağılmayışımız ve sonunda skorun dengeye gelmesiyle bu sefer deneyimsel olarak bir güven geldi. taraftarlar olarak, maça bu şekil tanıklık etmekle korkumuzun üstüne gidiyorduk.
sonunda da oyun olarak hak ettiğimiz bir maçı kazandık.
burada aydınlandığım nokta; 6-0'lık şoku takip eden, bir şey oynamayan veya bize karşı daha etkisiz olan fenerbahçe'ye karşı galibiyet korkusu o kadar iliklerimize işlemiş ki, fenerbahçe gol attığında rahatlıyoruz, öne geçtiğimizde veya geçme imkanımız olduğunda geriliyoruz. çünkü o süreç bizde bilinçaltı düzeyde bizi sınırlayan bir kabuk olmuş.
ve biz dün bu kabuğu kırdığımızı gördük, fenerbahçe'yi geriden gelerek bile sahasında yenebileceğimizi fark ettik. bundan sonra yine yeneriz, yeniliriz ama artık (en azından bir süre - ekonomik olarak allah muhafaza zora gireriz, bir şey olur vs) üzerimizde güven gömleğiyle ve stat baskısının yarattığı bilinçaltı korkudan ari olarak oynayacağız ve taraftar olarak galibiyete daha kolay inanacağız.
