364
deprem sonrasında taşınmak zorunda kaldığımız yeni evimizde daha tam yerleşememişken, uydu, anten takmaya fırsatımız olmadığından 13 yaşında bir çocuk olarak anneme yalvar yakar, çatalı anten yaptırarak karıncalı da olsa izlediğim maçtır. 13 yaşındaki bir çocuk için yarı final, çeyrek final maçlarını eski oturduğumuz mahallede abilerin peşine takılarak kahvehanede gece onikilere kadar izediğimden dolayı ilk defa evde izliyor olmamın verdiği mutluluğu tarif edemem. o karıncalı görüntü içinde haydi popescu haydi oğlum cümlesinden sonrasını hatırlamıyorum. abartmıyorum. maçın ve sonrasının her anını hatırlayan ben o cümleden sonraki üç dakikayı hatırlamıyorum. hayatım boyunca da hatırlayamayacağım sanırım. yaşadığım ama unuttuğum en mutlu anları bana yaşattığın için sana ne kadar teşekkür etsem az galatasaray.
