damian lillard

yıllardır portland trailblazers'ı sırtında taşıyan -üst üste 8 kez 7. kata sırtınızda buzdolabıyla çıktığınızı hayal edin- bir an bile isyan etmeyen, tek bir şikayeti olmayan, basketbolu bıraktığında kenarda 400-500 milyon doları olacağını bildiği halde tek bir göt kalkıklığı emaresi bulunmayan, gerçek anlamda mütevazı, adeta aileden biri, aslan yürekli bir abimiz kendisi. bazen izlerken özel güçleri olduğunu bile düşünüyorum ki takip edenler bilir bazı anlarda yaptıklarının, olanların herhangi bir açıklaması yok, kelimeler kifayetsiz kalıyor. ha şimdi diyeceksiniz "abartma ulan herifin yüzüğünü geçtim, play-off ilerlemesi bile çok az." evet haklısınız ama bence bu da hikayenin bir parçası. güzel hikayelerin klişesidir aslında. yıllarca diş sıkılır, çabalanılır, bazen umutsuzluğa kapılınır ama o büyük gün gelir. işte o gün geldiğinde tüm o sıkıntılar büyük günü daha da anlamlı ve özel kılar. ben dame için hikayenin sonunu böyle tahmin ediyorum ve öyle diliyorum. öyle olmasa efsaneliğinden, yaşattığı harika anlardan, yazdığı güzel hikayelerden bir şey eksilir mi? asla. ama senin pencerenden "iyi" olanların nihayet kazandığını görmeyi istemek içgüdüsel işte.
içinde bulunduğumuz ana dönersek, 2019-2020 sezonu için bubble'a gelirken de nasıl bir kafada olduğunu kendisini biraz tanıyan insanlar biliyordu zaten ve tabii ki kafasındakileri sahaya da yansıttı. şimdi beklemedeyim, önce play-in maçını ve daha sonra da la lakers serisini. problem adam problem yaratmaya devam edecek. 61 attıktan sonra gevşek paul george ve şebelek pat beverley'e ithafen söylediği gibi "put some respect on my fucking name!"