terim'in aslanlarının iyiden iyiye form tuttuğu bir döneme denk gelen bir maçtı. yanılmıyorsam 6 attığımız istanbulspor ve yine 6 attığımız gaziantepspor maçlarının ortasındaki haftaydı. hayatımda ilk defa hagi'yi göreceğim için maç öncesi son derece heyecanlıydım. atatürk stadını bilenler için söylüyorum, tribünün üst tarafında kalıp oyuncuları seçememe ihtimalimize karşın dürbün götürdük maça. fakat şansımızdan aşağılara oturduk. bulunduğumuz yer maraton tribündü ve hıncahınç doluydu. derken futbolcularımız ısınmaya çıktı ve zaten varolan heyecanım tavan yaptı, sonucu deli gibi çişim geldi. tam babamı ikna ettim o kalabalıkta, bizim tribün hagi'yi çağırmasın mı? o anda yaşımdan olgun ilk ve -galiba- tek cümlem döküldü ağzımdan, "dur baba, vazgeçtim gitmeyelim, bu hayatta hagi'yi en yakından gördüğüm an olabilir, bunu kaçıramam". mesanemin patlama riskine rağmen commandante'nin yumruklarına "oley"lerimle karşılık verdim, mutluluktan ölebilirdim.
sonra maç başladı. aslanlarımız fırtına gibi esiyordu sahada. önceden de altay galibiyetlerine şahitlik etmiştim ama böylesi ilkti. dakikalar 13'ü gösterdiğinde skor 0-4 olmuştu bile. bunun üzerine, fatih terim 4 gün sonra oynanacak maçı (bkz:
31 ekim 1996 psg galatasaray maçı) düşünerek hagi'yi ilk yarım saat dolmadan oyundan aldı ve kursağımızda bıraktı ustayı izlemenin zevkini. maçın 2.devresinde yanılmıyorsam skor 0-6 iken altay taraftarı meşaleleri yakarak psg adına tezahuratlar yaptılar.
nihayetinde maç 1-8 bitmişti ve cimbomumuzu fransa'ya moralli yolluyorduk. bunun sevinciyle ayrıldık stadtan.
bu maçta atılan goller ve dakikaları şu şekilde gerçekleşmişti:
'1 (bkz:
hakan şükür)
'8 (bkz:
ümit davala)
'11 (bkz:
gheorghe hagi)
'13 (bkz:
arif erdem)
'23 (bkz:
hakan şükür)
'43 (bkz:
okan buruk)
'65 (bkz:
arif erdem)
'72 (bkz:
arif erdem)
