17 mayıs 2000 galatasaray arsenal maçı

• 351

  http://i46.tinypic.com/vipumt.jpg
• 352

  şu güzel karede küçük eniştenin bulunmaması sebebiyle ilahi güçlere tekrar tekrar teşekkür etmemiz gereken maçtır ayrıca.
  
  http://leotheking.files.wordpress.com/...kadrosu_resimi21.jpg
• 353

  şu güzel karede tugay kerimoğlunun bulunmaması sebebiyle ilahi güçlere tekrar tekrar sitem etmemiz gereken maçtır ayrıca.
  
  http://leotheking.files.wordpress.com/...kadrosu_resimi21.jpg
• 354

  o zamanlar izmirde üniversitede son sınıfta öğrenciyim. izmirde 3 galatasaraylı aynı evde kalıyoruz. sene başında nerden kafamıza estiyse cine5'e abone olduk. o zamanlar şifreli tabi. hatırlayanları bilir, cl'den elenince uefa kupası maçlarını cine 5'ten izlemiştik. daha doğrusu iç sahada oynadığımız maçları. öyle olunca bizim evde yeni açık kadar olmasa da maç akşamları tuvalete gitmek için 15 dakika sıra beklenen bir yer haline gelmişti.
  
  tabi bütün dortmund mallorca leeds zaferlerini falan bizim evde yaşadıktan sonra final maçında da baya bir kalabalık olmuştuk. maç biter bitmez elimde iki metrelik bayrakla evden çıkarken düşüp kafa kol apartmanın çıkış kapısına girmiştim. ben koşmaya devam ederken arkamdan gelen arkadaşım bileğimden akan kanları görüp beni apar topar manavkuyu yolunda bir polikliniğe götürdüler. bileğime orada dikiş atılırken seyrettim kupayı kaldırışımızı. hatta acilde tv olmadığı için girişte resepsiyonda dikmişti doktor beni.
  
  tabi ki o dikiş beni durduramazdı. iki araba cumhuriyet meydanına gitmiştik. gidiş yaklaşık 3 saat sürmüştü. meydana girişimizi saatlerce tezahürat yapışımızı asla unutamam.
  
  ev arkadaşım maç penaltılara kalınca dayanamamış arabaya radyodan dinlemeye gitmişti. evdeki herkes ağlıyordu. eğer zaten birşey için ağlanacaksa, o şey buydu.
• 355

  http://www.youtube.com/...A&feature=colike
  
  18:56 biraz ilginç değil mi ? yeni fark ediyorum acaba mantıklı bir açıklaması var mı bunun sözlük ?
• 356

  birde imparatordan dinleyin.
  
  http://www.youtube.com/watch?v=gcweuGW_Q80
• 357

  sabah sabah penaltılar kısmını izleyip ağladım yine...
  
  http://www.youtube.com/watch?v=_alyAKDT8rA
  
  helal olsun size aslanlar helal!!!
• 358

  çoğu galatasaray taraftarı bugün bu maçı tekrar izleyecek ve galatasaray ile tekrar gurur duyacak. yıllardır 17 mayıs'ta bu maçı izliyorum ve tüylerim diken diken oluyor.
• 359

  1. sınıfta olan çocuk olarak maçın ardından saat 02,30'da 19 mayıs ile ödev yapmam hala ilginç gelmektedir. maçla ile ilgili anekdotta kalmadı ki hepsini ortaya döktük. eyüp'te oturuyorduk, herkesin ışığı yanıyordu, sokağa çıktık. ben çok uzun zaman öyle kalabalık hatırlamıyorum.
• 360

  öyle bir sevinmek ki hüngür hüngür... mutluluğun da ağlattığını o gün öğrendim. galatasaray'ım sen ne büyüksün, sen ne güzelsin!
• 361

  gençlik marşının en mükemmel icralarından birine sahne olan maç.
• 362

  "çocuk çayları hızlı hızlı masalara bıraktı, bir an önce babasına gözükmeden sokağın sonundaki arsada top oynayan arkadaşlarının yanına kaçmak istiyordu.
  okey taşlarının kulak tırmalayan sesleri arasında ocağın başında duran babasına gözükmeden dışarıya çıktı.
  arkadaşları onu bekliyordu.
  küçük çocuk, küçük dünyasını plastik topun peşine bıraktı.
  topu ayağına aldı, çalım attı, kaleyi gördü...
  gözlerini kapattı.
  
  çocuk büyüdü, çocuk çok büyüdü.
  400 yıl önce shakespeare'in "olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu" diye yazdığı ülkede, "olmak ya da olmamak'a" yürüdü.
  beyaz noktaya, penaltıya yürüdü...
  ergün gözlerini açtı, tüm türkiye gözlerini kapattı.
  uyandığımızda uefa şampiyonuyduk. "
  
  (galatasaray dergisi'nden)
• 363

  (bkz: ilklerin takımı galatasaray)
  
  ben bu kadar heyecanlandığım başka bir maç hatırlamıyorum. 14 mayıs 2006'da ve 12 mayıs 2012'de de çok heyecanlanmıştık ama 17 mayıs 2000'in tarifi yok...
• 364

  deprem sonrasında taşınmak zorunda kaldığımız yeni evimizde daha tam yerleşememişken, uydu, anten takmaya fırsatımız olmadığından 13 yaşında bir çocuk olarak anneme yalvar yakar, çatalı anten yaptırarak karıncalı da olsa izlediğim maçtır. 13 yaşındaki bir çocuk için yarı final, çeyrek final maçlarını eski oturduğumuz mahallede abilerin peşine takılarak kahvehanede gece onikilere kadar izediğimden dolayı ilk defa evde izliyor olmamın verdiği mutluluğu tarif edemem. o karıncalı görüntü içinde haydi popescu haydi oğlum cümlesinden sonrasını hatırlamıyorum. abartmıyorum. maçın ve sonrasının her anını hatırlayan ben o cümleden sonraki üç dakikayı hatırlamıyorum. hayatım boyunca da hatırlayamayacağım sanırım. yaşadığım ama unuttuğum en mutlu anları bana yaşattığın için sana ne kadar teşekkür etsem az galatasaray.
• 365

  o gün yaş olarak kemale ermiş olanlar ve henüz bir şeyleri idrak edemeyecek yaşta olanların dışında, ergenliğe yeni adım atanlar için çok başka bir gündür. hayatın akışının değiştiğinin resmi, kanıtı olan gün.
  
  bizim bir üst nesil 14 senelik dönemi, xamax zaferini, eskişehir maçını falan bilirler. heyecanlı bekleyiş. ağlayarak dua etmeler... bizim bir alt nesil de o gün ne olup bittiğini çok daha sonra idrak edeceklerinden habersiz, büyüklerinin sevincine katılıp yatmışlardır o gece. fakat içlerinde benim de olduğum bir nesil var ki, o gecenin karakterimizin şekillenmesinde çok büyük payı var. insan neleri öğreniyor o yaşta...
  
  sokakta top oynarken kaleye geçince stauce, taffarel olmasına izin verilmeyecek yaşta olan bir velet vardı. takımın en büyüğü, tabi keyfi olur da geçerse, taffarel olduğu için ona volkan kilimci, nezihi* ali boloğlu, küçük mehmet ya da kerem inan kalırdı ona. iki gol yiyip tekrar oyuna geçince bir anda bülent korkmaz, reinhard stumpf, roger ljung, en fazla okan buruk olurdu. tugay kerimoğlu olursa artık evde yemek yerken masada oturuşu, evden sokağa çağırılış şekli değişirdi. yırtık ayakkabılarıyla topu iki tane taşın arasından geçirdiğinde yaşadığı sevinç o küçücük gururunu okşasa da, kalede olmak onu hep daha mutlu ettiği için kalecilik hayatının hatrı sayılır kısmını kaplayacaktı.
  
  bir galatasaray fenerbahçe maçı sonrasında okulda girdiği tartışma sonrasında ağzının bozulan ayarını ders çıkışı 4 fenerbahçeliden yediği temiz sopa bile düzeltememişti o veletin. daha önce fenerbahçe mahubiyeti sonrası gururdan veya sinirden ağlamayı öğrenmiş olan bacaksız, o gün ağrıdan ağlamayı da öğrenmişti, her ne kadar aklında ertesi gün kimseye söyleyemediği kızın onu görmemesi için ne yapabileceği geçse de.
  
  çevrede fazlaca olan fenerbahçeli akrabalar ve insanlarla sürekli tartışmaktan geri kalmayan senin bücür, seneler 2000'e yaklaştıkça rakiplerdeki çaresizliği ve galatasaray'ın büyüklüğünü kabullenmeyi gördükçe bu tarz kavgaların gereksizliğini farketmişti. idrak etmişti ki, galatasaray'ın amacı bizden olmayanları yenmek. galatasaraylı dolayısıyla; rasyonel, hedefleri olan, erdemli, dürüst, saygın ve saygılı olmalıydı.
  
  ...
  
  ve o sene geliyor. 2000. kalecilik için boyu kısa olan evlat, günde çift idman basketbol oynuyor, liselere giriş sınavı senesi olduğundan; ailesi "bu çocuk okumaz" diyerek eyvahlarda ve onu yatılı bir liseye sokma derdinde, galatasaray ise, teker teker geçiyor turları. inanılır gibi değil. çünkü kışın sonlarından itibaren oynanan maçlardan sonra mahallenin büyükleri öyle diyordu: "mümkün değil bir turu daha geçmemiz." fakat galatasaray, o yıl; bize 90'lı yılların başında oynadığımız ve yaşımızdan dolayı ikinci yarısında uyuyakaldığımız göteborg, barcelona gibi maçlardan önce söylenen "yenilirsek normal" fikrini yıkıyordu adeta. mahallenin abilerinden değil, inanmaktan yana olmaya zorluyordu galatasaray, o çocuk gibi nicelerini. vazgeçmemeyi, süngüyü düşürmemeyi, inanmayı öğretiyordu. kolay değildi bu öğrenme. zira, ali sami yen'de 2-0 yendiğimiz leeds united maçından sonra, deplasmanda hagi'nin 'soğuk duş'undan, hatta 'kralın imzası'ndan sonra bile tedirgin oluyordu insan. son düdükten önce finale dair bir düşünce gelmiyordu insanın aklına.
  
  17 mayıs 2000... finalin haklı gururu var. fakat kupanın yanından yürüyerek sahaya çıkmışken, bu gurur galatasaraylı'ya yetmezdi. yetmemeliydi. aynı velet bunu haykırıyor kendine ve çevresine. "yenilirsek normal değil." diyor. işte o gün, yenilirse üzüleceğini farkediyor. muazzam bir değişim. amaçlar, hedefler, üzüntüler değişmiş, kavgaların teması ve tavrı değişmiş. bu tavrı o yaşta yakalamak insanın geri kalan hayatında olaylara bakışını, ders çıkarma şeklini, amaç oluşturmayı öyle değiştiriyor ki.
  
  maç... direkten dönen toplar, altı pastan kaçan goller, gol sanılan pozisyonlar, kırmızı kartlar, gençlik marşı... ilkokulda para karşılığı öğretilen sureleri, ilk kez sözlü notu veya başka bir çıkar olmadan okuyordu, gözleri çakmak çakmak. o 120 dakikanın nasıl geçtiğini hatırlamıyor tam olarak. fakat popescu'nun penaltısı sonrasında; daha önce gururdan, sinirden ve fiziksel ağrıdan ağlamayı bilen sübyan, o sefer sevinçten ağlamayı öğreniyor. inandığının karşılığını alabilmek için ne yapması gerektiğini; asıl amacına doğru giderken yanlışa sapmamak için hangi şeyleri önemsememeli, nelerden feragat edebilmeli; yükselmeye inanırken, onu bacağından tutup aşağı çeken etkenlere fırsat vermemesi gerektiğini; çalışmadan dua etmenin samimi olmadığını farkediyor. galatasaray bir ders gibi işliyor bunları.
  
  korkunç bir şey!
  iyi ki sen varsın galatasaray. var ol...
• 366

  15-16 yaşlarındaydım. babam, amcam ve ben tv karşısına geçmiştik. babam ve amcam hasta fenerbahçelidir. tv karşısına rakı sofrası kurulmuştu ve maçı izlemeye başlamıştık. maç başladı ve uzatmalara gittiğini belirten düdük çaldığında nefes aldığımı hissetmiştim. babam ve amcamlar ; abimle beni galatasaraylı olduğumuz için hep ''salak bu çocuklar, kime çektiler anlamadık'' diye aşağılamaya çalışırlardı.
  neyse efendim maç penaltılara gelmişti ve ben izleyemeyeceğim deyip içeri geçmiştim. en son popescu'nun topun başına geçtiğinde içerde belki de o yaşıma kadar en içten duamı ediyordum. gol sesini duyduğumda içeri koştum ve ''bizim mi ? baba allah aşkına söyle kupayı aldık mı?'' diye bağrıyordum.
  
  daha sonra inanılmaz bir şey oldu: babam ve amcam ağlıyorlardı. taraftarı olduğum, gönül verdiğim takımdan en çok o zaman gurur duymuştum. nefret ettikleri, galatasarayı tuttuğumuz için bizimle dalga geçen insanlar mutluluktan ağlıyordu. o güne kadar hiç şüphe duymadan sevdiğim takımı daha bir sever olmuştum, daha bir aşık olmuştum renklerine...
  
  teşekkürler galatasaray, çok büyüksün.
• 367

  istanbul'un fethini,malazgirt savaşını,atatürk ve büyük türk milletinin vatanını kurtaran can siperane çabalarını hep kitaplardan okuduk hocalarımızdan öğrendik gözlerimizle görememiştik. 17 mayıs 2000 günü bir türk evladının görebileceği en güzel günlerden biriydi. yaşatanlara binlerce teşekkür.
• 368

  kırmızısı yanıyor bayrağımdan kanımdan,
  sarısında pırıltı atamin saçlarından,
  öyle bağdaşmışlar ki canım kanım yan yana,
  sarı-kırmızım benim her şeyim feda sana…
  
  http://www.youtube.com/watch?v=aPOiVVdLCvw
• 369

  anlatılanları ve yazılan anıları okuyunca yine gözlerimin dolduğu, şirkette ağlamamak için kendimi zor tuttuğum maç. bugün yine giydim gs storedan aldığım uefa kupası tişörtümü gururla her yıl 17 mayısta yaptığım gibi ve sonra dedim ki ' iyi ki galatasaraylıyım'
  bize bu haklı gururu yaşatan kim varsa hepsinden allah razı olsun.
• 370

  ulusun
  evlatları
  fatih'in
  aslanları
  
  gibi son derece yaratıcı bir slogan ve başlığa malzeme olmuş maç.
  
  https://gss.gs/ayv.jpg
• 371

  türkiyenin tamamını göz yaşlarına boğan;ekonomik sıkıntılar çeken,terörle mücadele eden,bölünmenin eşiğine gelen bir ülkedeyi aynı ekrana kilitleyen;farklı dillerde,farklı dinlerde aynı duaları ettiren bir maç.belki çok klişe olacak ama bir maçtan daha fazlası.
• 372

  (bkz: bu kadar yorgunluğun üstüne de 4'te 4 penaltı)
  *
• 373

  aziz yildirim bu maca ve kazanilan kupaya tesaduf dediginden beri arsenal kadikoy'de fenerbahce'ye kadikoyde bir kere 5 bir kere de 3 atti! (bkz: 21 ekim 2008 fenerbahçe arsenal maçı) (bkz: 21 ağustos 2013 fenerbahçe arsenal fc maçı)
• 374

  http://www.youtube.com/watch?v=_alyAKDT8rA
  
  youtube'daki maçla ilgili videolardan birine bir beşiktaşlının yorumu.
  
  "ya oğlum ben beşiktaşlı değil miyim neden her izlediğimde ağlıyorum sikicem kupanızı.." *
• 375

  bi yerlerde öylesine gezinirken alaaddin'in sihirli lambasını bulsam, hani öyle bi işsizim ki dur lan ben bi şunu alayım da üzerindeki tozları sileyim desem, içinden zebellah gibi bi lavuk da çıkıp dile benden ne dilerse diye sorsa, o korkuyla bile unutmadan soracağım tek şey var.
  
  "ya abi fatih hocam penaltılara gitmeden önce tafferel'e acaba ne dedi?" hatta artık yıldız kaydığında da bunu dilicem lan. bi şekilde rüyamda göreyim, nebilim.
  
  büyük adamsın fatih hocam. 10 yıllardır gelen geçen ülkemize 3 atmış 5 atmış, sen final maçına çıkıyorsun. elinde su şişen, ceketini hafiften sıyırmış sahada geziniyorsun. hani stresten ölmen lazım. biraz tedirginlik olması lazım. yüzünde azıcık korku görelim be adam! bu kadar mı güven verirsin çevrene. bizlere.
  
  http://www.youtube.com/watch?v=_alyAKDT8rA
  
  not: söylediğim diyalog videonun 2,30 dakikasında.