17 mayıs 2000 galatasaray arsenal maçı

• 301

  13 yaşındayım. evde bir bayram havası var heryerde galatasarayımızın bayrakları asılı. heyecandan okuldan eve nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. fenerli annem evin heryerini sarı kırmızı donatmış. akşam oldu. saatler geçmek bilmedi resmen. maç başladı, maçla beraber annem eline aldı kur'an-ı kerim'i maç bitene kadar okudu. annem babam ben hepimiz daha maç oynanırken ağlıyorduk. derken kaptanın omzu çıktı eyvah dedim sanki benim omzum çıkmıştı yerinden. taffarel henry'nin kafa topunu çıkardığında geliyo dedim baba kupa geliyo. beşiktaşlı babam galatasaray forması giymiş benimle birlikte oturamıyordu yerine. ve o an.
  
  penaltılar atılıyor ben bakamıyorum. babam gooool dedikçe ben daha çok ağlıyorum. ve popescu. haydi popescu haydi oğlum derken spiker ben lütfen allahım diyorum ve goooooool kupa türkiyede diye haykırdığında spiker ben de şükürler olsun diyerek kur'an okuyan anneme sarılıyorum. sonra hepbirlikte tura çıkıyoruz. annem ve babam şükür namazı kılarken ben teşekkürler allahım diyorum teşekkürler. türk bayrağını orada dalgalandırdığımız için sana şüürler olsun diyorum.
  
  ve şu an bunları anlatırken bile ağlıyorum. iyi ki varsın galatasaray. şu koduğumun hayatında yüzümü güldüren tek şey sensin.
• 302

  mümkün müdür ya da mevcut mudur bilmiyorum ama bu maçı hd görüntü kalitesiyle izlemek istiyorum. 1930' lu yıllara ait filmlerin 1080p hd kalitesinde versiyonları çıkıyorsa bence bu maça da böyle bir ayar çekilebilir.
• 303

  bir hayalim var benim. bir gün bir tarih yazacak sözlükte," .... mayıs ..... galatasaray ..... maci" yazacak, altında binlerce entry olacak, canlı canlı bir daha yaşayacağız o güzelliği, gözlerimiz dolacak.
  
  işte o güne kadar bizim için en iyisi bu maç olacak. varsın yıllar geçti, tutturdunuz bir uefa kupası desinler. biz ne dedik peki? :
  
  (bkz: biz daha iyisini yapana kadar en iyisi bu)
• 304

  sevinç göz yaşlarının en güzelini döktüğüm akşamdır...
• 305

  tam 12 yıl önceydi. ufacıktım henüz, popescu'nun golünden sonra abimle döktüğümüz gözyaşlarını, we are the best galatasaray!... diye tunalıyı inletişimizi dün gibi hatırlıyorum.
• 306

  bakılamayan bir penaltıya sahip maç. (bkz: popescu'nun penaltısı)
  
  henüz 6 yaşındaydım ve kafamı ellerimin arasına alıp, yere gömülüp sesleri dinledim sadece. haydi oğlum, haydi popescu seslerinden sonra duyduklarım inanılmaz haykırışlardı: ''galatasaray şampiyon! uefa kupası galatasaray'ın!..'' ve daha niceleri...
• 307

  galatasaray'ın 12 yıldır kutladığı beraberlik.
  
  (bkz: fenerli kafası)
• 308

  penaltı atışları sırasında, odanın bir köşesinde maçı izlerken, diğer köşesinde çalan telefonu açamayacak kadar kötürüm olduğumu hissettiğim anı yaşatan maç.(u: şiddetli titreme, gondoldan aşağı sürüklenirken midenin yaşadığı hissiyatın geçmemesi, beynin durması, yürüme ve konuşma bozukluğuna neden olmuştur.)
• 309

  ‎17 mayis 2000 ...henuz 9 yasinda , kucuk bir cocuk . tum gun o maci , o dakikalari bekleyen , 120 dk ve penaltilar boyunca hop oturup , hop kalkan , ve uefa sampiyonlugu sonucu cikilan sampiyonluk turunda araba caminda , uzerindeki 7 numarali okan buruk formasini cikarip salladigi icin hasta olup ertesi gun okula gidip arkadaslarina gururla o anlari anlatamayan ve bunun icin uzulen cocuk benim . bu anlari yasattigin icin tesekkurler galatasaray ..
• 310

  yıllardır deli gibi merak ettiğim bir konunun temelini oluşturan maç. eğer popescu penaltıyı kaçırsa idi 5. penaltımızı kim atacaktı?
  
  edit: galatasaray aski bambaska, daniel tozser, vurursa gol olur uyardı sağolsunlar, capone atacakmış 5. penaltıyı.
• 311

  o günlerde 22 yaşında çulsuz bir üniversite öğrencisi olmamdan mütevelit yerinde seyredemediğim için her daim tarifsiz bir burukluk yaşamama neden olan maç. hayatta belki de içimde ukte kalan yegane şeydir. ama biliyorum ki; bu gözler başka bir avrupa kupası final maçında sahadaki aslanları canlı olarak izlemeden kapanmayacak.
  (bkz: galatasaray’ın isminin olduğu yerde her zaman ümit vardır)
• 312

  http://www.itusozluk.com/...senal-maci_74623.jpg
• 313

  bu maçın soundtrack'i bundan 200 yıl kadar önce ludwig van beethoven tarafından bestelenmiştir. öyle de büyük bir maçtır.
  
  diriidiriiidiririii diridiriiii.
  
  http://www.youtube.com/watch?v=k_UOuSklNL4
• 314

  an itibariyle trt3spor kanalinda tekrar yasanabilir.
  
  edit: yine tuylerim diken diken oldu
• 315

  gördüğümüz kadarıyla thierry henry'nin plase vurmayı henüz öğrenmediği maç.
• 316

  --- alıntı ---
  
  bu günlerde ahmet tanrıverdi'nin, nâm-ı diğer fıstık ahmet'in kitabı da okumakta olduğum kitaplar arasına girdi. kitabın adı "atina'daki büyükada". kendi ülkeleri olan türkiye'yi terk etmeye zorlanmış rum vatandaşlarımızla birlikte bizleri atina'ya da götürüyor. kitabın özelliği, canlı tanıklar yoluyla anlatılan gerçek hikayelerden oluşması.
  
  kitabı kabaca karıştırırken, gözüme bir başlık çarptı hemen: "arsenal - galatasaray maçı". yazının başlığında galatasaray ismini öne yazmamı kimse garipsemedi sanırım. galatasaray her zaman ön sıradadır.
  
  şimdi size bu kısa ve güzel hikayeyi aktaracağım:
  
  "sene 2000 ahmet. mayıs ayında bir tatilim vardı, girit'e gittim. tesadüfe bak, danimarka'da uefa kupası final maçı oynanıyor. ingilizler'in arsenal'i ile bizim galatasaray karşılaşıyor. maçı bir tavernada televizyondan izliyorum. ingilizler bir hayli fazla. yunanlılar da var. galatasaray'ın kaçırdığı pozisyonlarda havaya fırlıyorum. bir yunanlı seslendi:
  
  - burada türk var galiba.
  
  ayağa kalktım ve elimi kaldırdım;
  
  - evet, dedim.
  
  maç penaltılara kaldı. arsenal elendi. galatasaray kupayı aldı. ingilizler tavernayı terk etti. yunanlılar ile ben tavernada kaldık. garsonu çağırdım. üç şişe şampanya açtırdım ve herkese dağıtmasını söyledim. inanır mısın ahmet, hiç birisi ısmarladığım şampanyayı içmedi.
  
  ben ise avrupa şampiyonluğunun keyfini, yanımdaki bir italyan dilberle bütün gece otelde çıkardım."
  
  bu sözler, 6-7 eylül olaylarından sonra ülkeyi terk etmek zorunda bırakılan büyükadalı rum'lardan birine ait...
  
  yazıyı okurken şu cümle, içimden bir parça kopardı: "ingilizler'in arsenal'i ile bizim galatasaray karşılaşıyor."
  
  (gbkz: büyükadalı bir rum'dan, "bizim galatasaray" sözü).. hani zamanında düşmanlıklar besleyerek ülkelerinden kovduğumuz bir rum'dan...
  
  hayat ne kadar güzel ve ne kadar korkunç şeyleri bir arada barındırıyor değil mi?
  
  (gbkz: insanın içi, gururla acıyor... galatasaray'ın gururuyla, insanlığın acısıyla acıyor)...
  
  --- alıntı ---
  
  http://sagtarafakoyulansifir.blogspot.com/...aci-bu-gunlerde.html
  
  not: bu yazıyı yazmamın herhangi bir siyasi sebebi yoktur. farklı bir açıdan o günü ele aldım yalnızca.
• 317

  maç öncesi, devre arası, sonrası...
  
  trt'den çekilmiş orjinal kayıt ve maçın tamamı:
  
  http://www.youtube.com/watch?v=Wp_NOMCvQXc
• 318

  bu finalin sponsoru nissan'dı.
• 319

  seneler geçtikçe gözümdeki değeri artan ve galatasaray'ımızın ne kadar büyük bir iş yaptığını daha iyi anladığım maçtır. bu başarıyı tekrarlayacak kulüp yine galatasaray'dır! arif'in kaçırdığı pozisyon, tafarrel'in mucizevi kurtarışı, adams'ın boş kale pozisyonda topu tribünlere dikmesi, bülent'in kırık omuzla maça devam etmesi.. bunların dışında aklımdan çıkmayan bir an vardır ki, maçı her izlediğimde gülerim; maçın normal süresinin son anlarındaki kazandığımız frikiği hakan şükür'ün kullanması ve ardından hagi'nin hakan'a bakışı.. http://www.yukleresim.com/di-4VBX.jpg *
• 320

  6 yaşındaydım bu maçta. tamamını değil ama yine de hatırlıyorum maçı. babamın galatasaraylı olmamasına rağmen henry'nin her atağında ''kafan kopsun henry'', ''ayağın çıksın'' tarzı söylemleri hala aklımda. * keşke 6 yaşında olmasaydım daha büyük olsaydımda her anını hatırlayabilseydim bu maçın. milyon kere izlemişimdir ama yine de o heyecanı canlı canlı yaşamanın yerini tutmaz. ayrıca fanatik trabzonsporlu baba ve abi tarafından trabzonsporlu yapılmaya çalışıldığım sıralarda galatasaraylılığımın tescillendiği maçtır uefa kupası maçı. *
• 321

  galatasaray'ın tüm ülkeyi birleştirdiği, halkın tüm sıkıntılarını unuturduğu muhteşem sezonun doruk noktasıdır. bu maç sona erdiğinde trabzon'daki yatılı okulumuzun yemekhanesinde her takımdan öğrenciler sevinçten plastik sandalyeleri havalara fırlatıyor, okulumuzun sert müdürü havai fişekleri ateşlemek için bahçeye çıkıyordu.
• 322

  penaltı atışları sırasında arka planda mütemadiyen çalmakta olan telefonun sesini o an için duymadığım maçtır. tekrarını seyrederken duydum ancak. ne kadar heyecan yaptıysam artık.
• 323

  galatasaray'ın unutulmaz zaferiyle sonuçlanan destansı bir maçtır. başka bir deyişle türk futbolu için yüzyılın maçıdır. sonucunda avrupanın en değerli 2 kupasından biri olan uefa kupasının kazanılması ile sonuçlanmış, galatasaray ve türk futbolu için olağanüstü bir başarı sağlanmıştır. böyle bir başarı bir daha gelir mi bilinmez ama eğer bir gün buna benzer bir başarıyı türkiye'den bir takım tekrarlayacak olursa bu takım muhtemelen yine imparatorun ordusu tarafından başarılacaktır yani galatasaray başaracaktır. (bkz: biz daha iyisini yapana kadar en iyisi bu)
• 324

  henüz 9 yaşındaydım ve 3. sınıfa gidiyordum. maç günü sabahı okulda arkadaşlarımın hemen hemen hepsi (galatasaraylı olanlar da dahil) kupayı arsenalin kazanacağını düşünüyorlardı. gerçi haksız da sayılmazlardı çünkü arsenal büyük favoriydi.
  
  sabahçı olduğum için annem beni erkenden yatırırdı. maçın olduğu akşam da beni erkenden yatıracaktı ama ben yatmadım, sabah kalkamayacağımı bile bile maçı izledim.
  
  maçla ilgili aklımda kalan en güzel olay levent özçelik'in ve ömer üründül'ün popescunun yaptığı penaltı vuruşundan sonraki 1-2 saniyelik o sessizlikleri ve o sessizlikten sonraki haykırışlarıydı.
• 325

  gerçek anlamda galatasaraylı olduğum maçtır. şöyle ki;
  
  o zaman daha on yaşındayım. babamın öğretmen oluşu dolayısıyla izmir'in küçük bi köyünde yaşıyoruz. sülaleden galatasaraylıyım. ama ailemde maç izleyen bir tek abim var, o da üniversite okuduğu için bursa'da zira aramızda dokuz yaş fark var. haliyle o güne kadar doğru düzgün galatasaray maçı izlemişliğim yok. maç günü yaklaşıyor, okulda muhabbetleri dönüyor falan ama ben hala olayın önemini kavrayamıyorum. çünkü daha on yaşındayım, ve aklımın ermeye başladığı zamanlardan itibaren -96, 97 falan- galatasaray armut gibi topluyo kupaları. haliyle anlayamıyorum insanların olayı niye böyle büyüttüğünü. benim için galatasaray'ın her zaman aldığı kupalardan bir tane dahası oluşundan başka bi anlamı yok o zamanlar.
  
  neyse maç günü geliyo, hayatında milli takım maçlarını bile önemsemeyen babam bile saatler öncesinden açıyo trt'yi. bekliyoruz falan maç saatini. maç başlıyo, ve başlar başlamaz beni o zamana kadar tatmadığım bi heyecan sarıyor. dakikalar ilerliyor; arif kaçırıyor, hakan kaçırıyor falan yerimde duramıyorum. arsenal atak yapıyor, hiç tahmin etmeyeceğim şekilde geriliyorum. o zaman anlıyorum işte ben galatasaraylı olmasaymışım hiç futbol falan izlemezmişim. zaten hiçbir zaman da futbol seyircisi olamadım, benim için futbol sadece galatasaray oldu.
  
  maç ilerliyor. ilk doksan dakika bitiyo, uzatmalar falan. önce hagi oyundan atılıyo, muhtemelen ailemin yanında ilk kez ağzımdan küfür çıkıyo hayatımda. ama annem bile nasıl pür dikkat izliyosa, ne annem ne babam duyuyo küfür ettiğimi. ya da olayın vehametinden mazur görüyorlar, bilmiyorum. sonra taffarel'in efsane kurtarışı geliyo ve uzatmalar da bitiyo. penaltılar kullanılıyo birer birer ve en son popescu geliyo. artık o kadar gerilmişim son penaltıya bakamıyorum. kupa geliyo, çıldırıyorum. babama sarılıyorum zıplıyorum falan. dışarıdan korna sesleri gelmeye başlıyo, pencereye çıkıp "sarııııı!" diye bağırıyorum karanlığa. annem uzaklaştırıyo sonra silah atarlar diye.
  
  ertesi gün okula gidiyorum. okul bizim köyün yakınındaki başka bi köyde. benim köyümde 15-20 çocuk olduğu için servisle bizi oraya götürüyolar. orda sınıf arkadaşım var bi tane. samet. koca kafalı samet. gerçek anlamda, fiziki olarak koca kafalı samet. sınıfın futbolu en çok takip eden çocuğu, fenerli samet. koşa koşa gidiyorum yanına ''aldık lan kupayı, aldık olm uefa kupası bizim!'' diyorum. samet bizi yendikleri bi maçı hatırlatmaya başlıyor. dinlemiyorum tabii. 17 mayıs gerçek galatasaraylılığımla, 18 mayıs da fenerli kafasıyla tanıştığım tarih oluyor böylece.
  
  maç esnasında ve sonrasında hissettiklerimi gereğince yazıya dökemedim, gerçi önemi yok zira bugün bile o anki hislerimi tam anlamıyla anlatamam. ama galatasaraylılığımın miladı olarak bu maç ilk entrym olmayı sonuna kadar hak ediyor. iyi ki o gün kupayı kutlayan çocuk olarak doğmuşum da samet olarak doğmamışım.
  
  sarııııııı!
  
  peşin not: işbu entrydeki samet tekil bir samet olup genele yayılmış samet ve sametlerle ilgisi yoktur.