14 mayıs 2006 galatasaray kayserispor maçı

• 126

  (bkz: tarihte bugün)
• 127

  (bkz: eski açık saat kaç)
• 128

  100'den yeni düştüğüm için bölükte ki su havuzuna atılmışım, şafak tam 97.. bizde digitürk olmadığı için ulaştırma birliğinde maçı izlemek için komutandan izin istedik ama vermedi tabii.. askerlik yapanlar bilir ufak ucuz radyolar vardır, onu alıp erat binasının arka tarafında maçı dinlemeye başladık. tabii bizim takım hızlıca gerekli skoru aldı, maç sonuna doğru denizli'den gol haberi gelince çıldırdık tabii.. neyse bizim maç bitti başladık diğer maçı dinlemeye, o meşhur 16 dakikayı 20 kişi ufacık radyonun başında geçirdik. maç bitip şampiyon olunca, bağıra bağıra içtima alanına doğru koşmaya başladık. bölük inlemeye başladı, komutan gs'lı olduğu için fazla ses etmedi. dedik komutanım maçı izlemeye göndermediniz, bari izin verin özetleri izleyelim. o gece 1'e kadar tv başında kalmıştım. ertesi gün bütün gazeteleri aldırmıştım çarşıya çıkan arkadaşa.. son 3 ayım bu şampiyonluk sayesinde çok güzel geçmişti. o yüzden bende yeri çok ayrıdır bu şampiyonluğun..
• 129

  (bkz: tarihte bugün)
• 130

  babamın omuzlarında kahvede izlediğim karşılaşma. kahvenin bir tarafında fenerbahçe maçı*, bir tarafında bu maç yayınlanıyordu. 2-0’dan sonra herkes fenerbahçe tarafına geçip beklemeye koyulmuştu. en son hatırladığım zafer nidaları ve babamın sevinç gözyaşları.
  
  (bkz: ali sami yen bayram yerine dönüyor)
• 131

  anneler günüydü, sabah babanemlere gitmiştik. beşiktaş'ta oturuyorlardı. saat 4 gibi de maça bilet bulmuştuk, stada yola koyulmuştuk. annem ve ben, bir de arkadaşım vardı yanımızda. 13 yaşındaydım o zamanlar. maça gittik, fenerbahçe maçı 0-0 gidiyor ama kimse de o ana kadar umut yok. çok unutulmaz bir takımdı o sene, çok mücadele edilmişti ve herkes son bir görev, o takıma son bir destek gösterme edasıyla stada gelmişti. şampiyonluk inanın kimsenin umurunda değildi, tribündeki pankart bile "teşekkürler aslanlar" idi.
  
  önce stadyumdan bir sevinç yükseldi, herkes o sırada seviniyor birbirine bakıyor. kulaklıklardan dinleyenlere soruyoruz gol yok diyorlar. yani yanlış anons. hayal kırıklığımızı yaşıyoruz, ardından 2.bir sevinç dalgası, stadyumda anonsu yapılıyor ve herkesin coşkusu, takımın o an maçı bırakışı, hasan şaş, herkesin birbirine sarılışı, haykırışları.. bizim maç bitiyor.
  
  ve arkasından o meşhur 16 dakika başlıyor.. herkes ellerine semaya açmış, tabir-i caizse allah'a yalvarıyor. o kadar istiyoruz. etrafta ağlayanlar mı dersin, heyecandan kalbini tutanlar mı dersin.. fenerbahçe atıyor o sırada golü, 1-1 olmuş. herkesin umutları yıkılıyor, 2'yi de atar ve bitirirler bu işi diyoruz. yine bir yerden çıkan sevinç dalgası, bütün etrafı sarıyor. umutlarımız yıkılmışken şampiyon olmuşuz.. bütün sinir stresimiz boşalmış artık, herkes bir yandan kılıç gibi keskin, nabızlar hala çok yüksek ama bir yandan da kuşlar gibi hafiflemişiz.. annem bana sarılmış ağlıyor ben ona sarılmışım ağlıyorum.. muhtemelen hayatımın sonuna kadar unutmayacağım en ama en güzel anneler günü anımız..
  
  galatasaray'lı olduğum için gurur duyduğum en özel günlerden biri.. o sezonun sloganı vardı, sarıyla kırmızıyla alnımızın akıyla diye.. gerçekten de öyle oldu, maddi zorluklar içerisinde bir takım çok da güçlü bir fenerbahçe kadrosuna karşı imkansızı başarmıştık.. allah o dönemki oyuncularımızdan ve hocamız erik gerets'den binlerce kez razı olsun..
  
  iyi ki galatasaray var.. böyle anlarda daha da iyi anlıyorsunuz.. inşallah darısı 21.şampiyonluğa..
• 132

  2 kasım 2018 galatasaray fenerbahçe maçı öncesinde hatırlamamız gerektiğini düşündüğüm maçtır. böyle bir şampiyonluğu bir daha görebileceğimi zannetmiyorum. her izlediğimde aynı heyecanı, mutluluğu ve coşkuyu veren bir şampiyonluktu.
  
  "isimlerinizi kalbimize kazıdık" pankartının mimarı olan rahmetli şükrü dinç ve abisine de teşekkürler...
  
  video o gün yaşadıklarını anlatıyor.
  https://youtu.be/NLwDIuhl_UQ
• 133

  şu hayatta üç dileğin olsa ne yapardın deseler; birincisi 17 mayıs 2000 galatasaray arsenal maçı'nı parken stadyumu'nda izlemek olurdu, ikincisi de bu maçı ali sami yen stadyumu'nda izlemek olurdu.
  
  denizli'den gol haberi geldiği anda videolarını açıp izlerken ağlamaklı oluyoruz, bir de statta olsak kim bilir ne olurdu.
  
  itiraf: 14 mayıs 2006 denizlispor fenerbahçe maçı'nı izlemekle meşguldüm*
• 134

  numaralının eski açı tarafındaki köşesinde takip etme şansını yakaladığım maç.
  ben hayatımda bu kadar çok mutlu olduğum bir günü pek hatırlamıyorum.
  buna benzer bir mutluluğu da 12 mayıs 2012'de kadıköy'de kupa kaldırdığımızda yaşamıştım.
  ama bu maç, işte bu maç başkaydı.
  bu maçın oynandığı günün benim hayatımda hep bambaşka bir yeri olacak.
  söz konusu efsane maçın yine efsane ve dillere destan olacak, son derece duygusal bir tribün hikayesi.
  (bkz: isimlerinizi kalbimize kazıdık)
  https://www.youtube.com/...NLwDIuhl_UQ&t=5s
• 135

  daha üstlerde, o güne dair anımı yazdığım entrymi okudum şimdi, gözümün önüne geldi her şey. *
  
  (bkz: 14 mayıs 2006 galatasaray kayserispor maçı/#1194899)
  
  hayatımın top 5 günü içerisindedir. buna baba olacağımı öğrenmem, baba olmam, sevdiğim kadınla sevgili olmam, evlenmem, işe girmem, uzayan okulu ite kaka bitirmem, bir sürü hastalık vb zor günlerden çıkmamız vs her şey dahil.
  
  36-37 yıllık ömrümde hayatımın sonuna kadar unutmayacağım en özel günlerden birisi.
• 136

  13 yıl geçmiş muazzam şampiyonluk maçı. tarihimizin en uzun 16 dakikası...
• 137

  (bkz: tarihte bugün)
  
  hayatımın en güzel günlerinden birinin yıl dönümü bugün.
  
  13 sene olmuş.
  
  kapalı saat kaç ?
• 138

  maçın başlamasına 1 saat kala mahalledeki karaborsacıdan bilet alıp gitmiştim. tek amacım her şeye rağmen takımı alkışlamaktı. şampiyonluğu kaybettiniz ama sizler bizim gönlümüzde hep şampiyonsunuz demekti.
  
  sonra işler fener için sarpa sardı, olanlar oldu. çok acayipti.
• 139

  bu maça dair hatırlanan tek şey bu maçın bitimindeki 16 dakikadır. bu maç içerisinde ne oldu, gollerimizi kim attı vs falan taraftarımızın yüzde 80'i hatırlamaz.
• 140

  bu maç ile ilgili ilk hatırladığım şey spikerin "cihan, cihan ali sami yen yıkılıyor. burada herkes maçı bıraktı" tabi onun tonlaması ile bu işi yapabilmek mümkün değil. sanırım hayatımın en özel şampiyonluğu olarak kalacak.
  
  https://youtu.be/uF-LR21i8Ro
  
  edit: kelime düzeltildi.
• 141

  kütahya'da öğrenciyken izlediğim, yaşadığım maçtır.
  
  öncelikle şunu söyleyeyim. bu şampiyonlukta gerets'in, ilic'in, necati'nin, hasan kabze'nin ne kadar payı varsa, alkan isimli yurt arkadaşımın da o kadar payı var. evet, biraz abartıyor olabilirim. o sene, kütahya'da inanılmaz kar yağmıştı ama bu entryde bahsedeceğim arkadaşım yağmur, çamur, soğuk demeden yurttaki sıcak odasından çıkıp bütün maçları izlemek için cafelere gitti. bunlardan biri olan 22 nisan 2006 fenerbahçe galatasaray maçında biz dördüncü golü yedikten sonra mekandan çıktık, kendisi "belki maç döner" diye (en azından bir süre) cafeden ayrılmadı. o derece inanmıştı takıma.
  
  33.hafta maçları sonunda lider fenerbahçe'nin gerisindeydik. ben "haftaya kayseri maçını izlemek için gelmem, adamlar şampiyon oldu" derken, bahsetmiş olduğum yurt arkadaşım "denizli fener'e çakar, biz de şampiyon oluruz" falan diyordu. inanmışlığa bakın. maç günü bu arkadaşım nasıl gazlamışsa "izlemem" dediğim maçı izlemek için kütahya'nın o yıllarda en büyük ve pahalı mekanlarından biri olan pubuc'a 2-3 saat öncesinden gittik. maçın sonuna doğru denizli'den gol haberi gelince alkan beni öyle bir itti ki sonrasını uzunca bir süre hatırlamıyorum. şampiyon olmuş gibi seviniyoruz, çünkü maçın sonu...
  
  neyse, sevine sevine mekan'dan çıktık, şehir merkezi vazo'ya kadar geldik. yurt arkadaşım denizli'den gelen gol haberi sonrası oluşan curcununada kayıp oldu. onsuz seviniyoruz. tabi o dönem akıllı telefon falan yok. fener'in maçına 16 dakika eklendiğini sonradan duyduk. ama o da ne. bizim arkadaş, vazo'nun ordan geçen bir aracı durdurmuş, camdan kafasını sokmuş, açtırmış radyoyu, maçı dinliyor. arabanın sahibi kimdir, hangi takımlıdır bilmiyoruz, garibimin etrafını galatasaraylılar sarmış, adam gülüyor ama biz gerginiz. neyse ki o gerginlik mutlu sonla noktalandı.
  
  dedim ya, en büyük pay sahiplerinden biri de alkan. ben öyle bilirim, öyle inanırım. sinerji diye bir şey var. pozitif olmak gerek.
• 142

  (bkz: eski açık saat kaç)
• 143

  tek ama tek kelimeyle ''unutulmaz'' maç.
  o zamanlar henüz 10 yaşındayım, ama galatasaray aşkı çoktan içimize işlemiş.
  2002 gibi tanışmıştım futbolla ve galatasaray ile.
  o sezonları hatırlayanlar bilir 2004 ve 2005 fenerbahçe şampiyonluklarıyla geçmişti.
  2006'da ise kadro olarak fenerbahçe önde görünüyordu, galatasaray rakibe nazaran daha mütevazı kadrosuyla son haftaya kadar getirmişti işi.
  tabii o sezonun hakem hatalarını, fenerbahçe'nin lehine verilen kararları, özellikle anelka'nın elle attığı golü unutmadık elbette.
  daha sezonun başında da bir tromsö faciası vardı.
  üstüne 2 derbiyi de kaybetmiştik o sezon fenerbahçe'ye karşı, özellikle kadıköy'de bir varlık gösterememiştik ve farkı allah korumuştu.
  
  neyse, o güne gitmek istiyorum.
  yakın akrabamıza gitmiştik maç günü, öyle denk gelmişti. maçlar başladı heyecanla televizyondan skorları takip ediyorum. galatasaray erken bulmuştu golü, denizli-fenerbahçe maçı 0-0'dı.
  ikinci yarının başlarında 2'yi attık sabri ile, taraftarın keyfi yerinde, inanmış ve denizli'den gelecek haberleri bekliyordu.
  20:45 geldi bizim maç 3-0 bitti derken denizli'den gol haberi.
  o zamanlar erdoğan arıkan'ın sunmakta olduğu -ki hiç unutmam iki maçı da inanılmaz heyecanlı aktarmıştı- stadyum programını izliyorum.
  
  16 dakika dendi.
  arkadaş o süre geçmek bilmiyor, sanki zaman durdu, 1-0 güzel skor ama 16 dakika da upuzun bir süre.
  derken 1-1.
  heyecan dorukta.
  acaba olmayacak mı derken 1-1 bitti maç.
  çılgınlar gibi sevinmiştim.
  çünkü net bir şekilde hatırladığım ilk galatasaray şampiyonluğuydu.
  
  zaten tarihinde hiç üst üste 3 kere şampiyon olamayan rakibimize engel olmuştuk.
  
  16. şampiyonluk, en değerli şampiyonluklardan...
• 144

  90 dakikasından çok, bitiminde heyecanın tepe yaptığı maç.
  maç sonu yaşananların tamamını youtube'a yükledim, iyi seyirler..
  https://youtu.be/IF85MEO_qdc
• 145

  maçı kapalıda izlemiştim o zaman tabi ne cepten bilgi alabiliyoruz ne başka bir şey. sadece tribünde elinde radyo vs olanlar bilgi veriyordu.
  15 dakika boyunca hiçbir şeye anlam veremiyorduk.
  bizimle aynı saatte başlayan ve 90. dakika civarında gol yiyen bir takım vardı bildiğimiz ve deli gibi seviniyorduk.
  normalde 3-5 dakika içinde maçlar bitecek ve şampiyon olacaktık.
  ama anlamadığımız şekilde bizim maç bitti ama fener maçı bir türlü bitmiyordu. sonra durum 1-1 oldu dediler ama saate bakıyoruz bitmesi gereken maç hala devam ediyordu. dakikalar geçiyor hala bitmiyordu sanki yıllar geçiyor gibi idi.
  herkes fener’in kazanması için hakemin maçı bir türlü bitiremediğini konuşuyordu. 15 dakika geçti ve kafayı yemek üzere idik.
  o anlardaki durumu anlatmam zor. ağlayanlar, dua edenler.
  ama şunu net biliyorum en az 5 kere son dakika denildi.
  ulan diyorum nasıl son dakika olur bizim maç biteli 15 dakika oldu diyorum kendi kendime.
  o uzun dakikalar bitti ve tarifi şimdi imkansız o mutluluk başladı.
  maça gelmeden herkesin bir umudu vardı. sanki hissetmiştik.
  stadı şampiyon gibi süslemiş tıklım tıklım doldurmuştuk.
  şampiyon olacağımıza hepimiz inanıyorduk.
  çünkü biz imkansız olanları hep başarmış bir takımdık.
• 146

  (bkz: sarıyla kırmızıyla alnımızın akıyla)
• 147

  hayatımın en mutlu günlerinden birini yaşamamı sağlamış maç. tabi yalan yok esas maç bu değil, bu;
  
  (bkz: 14 mayıs 2006 denizlispor fenerbahçe maçı)
  
  ertesi gün somadaki süper liseyi birbirine katmıştık.*
• 148

  (bkz: kapalı saat kaç)
  
  adnan polat'ın galatasaray başkanlığı'na giden yolunu açan, 16 dakika bekleyerek 16. kez dillere destan şekilde kazandığımız, tarihimizin en fazla puan toplayarak ulaştığımız şampiyonluk olmuştur.
  
  maçla alakalı en güldüğüm detaylardan birisi de hasan şaş'tır.
  
  https://twitter.com/.../1085260708319817729
• 149

  https://youtu.be/pbvhLwVIVfY
  
  --- alıntı ---
  denizliden duyulsun
  
  --- alıntı ---
• 150

  akşama kadar fenerbahçeli arkadaşımın goygoyunu dinledim. içimden ah keşke diye geçirdim. heyecanlı değildim ta ki son 5 dakikaya kadar. çünkü o zaman takip etmeye başlamıştım maçları. oğlumu ve karımı komşuya gönderdim. tüm iletişim araçlarını kapatıp, saati 16 dakikalık kronometreye ayarlayıp, tüm pencereleri açarak evdeki tüm tabakları yıkadım. yıkarken uzatılan 16 dakika içinde gol sesi gelmesin dışarıdan diye içimden dua ettim. 16. dakika sonunda oğlumu ve karımı alıp kızılaya koştum. eve dönünce sabaha kadar her kanalda o 16 dakikayı tekrar tekrar seyrettim. doyamadım. hala izliyorum. aynı şeyleri tekrar yaşıyorum.